Jan bij de start om 9:00. Of we ‘er klaar voor waren?’
Gemengde gevoelens. Een mix van ergens naar uit kijken maar ook bang voor zijn.
Vergelijkbaar met achtbaanvoorpret? Examenvrees? Het aftellen bij een bungy jump?
In ieder geval gezonde spanning en onzekerheid.
Er was geen weg terug. Startbewijzen waren gekocht en praktische tips werden uitgewisseld.
Last moment namen en telefoonnummers werden uitgewisseld: “Ja, laten we samen starten.”
Het was fris en helder. Rotterdam stak scherp af aan de horizon en keek tevreden hoe wij ons laatste 10Km rondje routineus draaiden.
Het zou haar eerste marathon worden en ze voelde zich goed en zelfverzekerd. Het schema was op de millimeter en seconde gvolgd. Alle lichten stonden op groen.
Wat na De Marathon zou gaan gebeuren wist ze nog niet. Er was nog meer in het leven en man en kinderen hadden ook aandacht nodig. Ze zou wel zien.
Eerst maar eens Rotterdam ‘doen’.
Annie was dik ingepakt en schonk ons water uit een fles. Foto’s werden door onze huisfotograaf professioneel geklikt terwijl z’n snuffelende hond overdonderd werd door onze zondagochtendgeuren.
Blessures losten op of lieten van zich horen; Peter liep weer een stukje mee terwijl Ad juist het laatste stuk moest wandelen.
Op het thuishonk werden we verwend met heerlijke koek.
Aad kwam aangewandeld en vroeg of er nog een toespraak gehouden was op deze laatste zondag voor de Marathon.
Wij schudden van nee, maar vroegen of hij nog wat kwijt wilde.
Of je hem nu vlot, huilend, vloekend, binnen of buiten je droomtijd loopt, een Marathon is een bijzondere ervaring.
Oordeel niet te snel; als je maar lang genoeg wacht is ie achteraf altijd
Lekker
Grrh
