Het vakantiebruin zat er bij de meeste nog op. Natuurlijk hadden we te weinig gelopen. In ieder geval niet zoals we van tevoren bedacht hadden.
Het was daar te warm; de heuvels waren gewoon te stijl; overall wilde honden; er waren geen fietspaden; kinderen wilden vanaf 7:00 in het zwembad gegooid worden; het hek van het all-inclusive resort was gewoon op slot en het was sowiezo onmenselijk warm daar.
Een paar freaks hadden wat korte pre-ontbijt rondjes gedaan als excuus, maar het merendeel had aan de rand van het zwembad lokaal gebrouwde gekoelde biertjes getest.
Terecht natuurlijk; de boog kan niet altijd gespannen zijn. Bovendien is lopen voor de meeste een ‘middel’ en geen ‘doel’. Volgens loopliteratuur is Rust ook heel goed.
Vandaag kwam alles samen; Jan liet ons vertrouwd door Ypenburg en langs de vliet lopen.
Bij de start opperde nog iemand ludiek om handdoeken op stoelen bij Dumidi neer te leggen. Handig voor als we later een kopje koffie zittend wilde drinken.
Toen de eerste groep met gestrekte ruggen fris van start ging werden al snel vakantieanekdotes gedeeld: Kapotte remschijven; files van een halve dag; 3 kinderen in een kleine tent met chronische diarree; snurkende buren; harige putjes en goedkoop eten.
Resort-gangers hadden met het ‘onbeperkte armbandjes’ moreel geworsteld; ik kan wel blijven opscheppen en cola-tics halen; maar wil ik dat wel om 12:00?
Vandaag zondag 18 augustus was er geen keuze; er moest gewoon weer gelopen worden; Geen lullige excuus rondjes, maar gewoon weer een serieuze lange duurloop. Daar kwamen we immers ons bed voor uit!
28Km…
Lichaam en geest zaten bij de meeste nog in de vakantiestand.
De verzorging helden hielden ons vandaag overeind; we werden vertroeteld met meloen, spekkies, limo en gel. Wat smaakt een stukje meloen na 20km toch goddelijk!
Tactisch werd bij een foto-moment gezegd dat we buiken mochten inhouden tijdens het maken van de foto. Net als vele anderen hield ik al 20Km m’n buik in!
Of ik vooral wilde vermelden dat we lege plastic melkpakken moesten verzamelen. Daar was een chronisch tekort aan. Iedere loper zou volgende week minimaal 2 lege melkpakken moeten meenemen.
Het was nog niet zo ver, maar keiharde maatregelen werden geopperd: geen melkpak mee; dan geen bekertje meer bijvullen! Het is maar dat u het weet…
Na 20Km begonnen de groepen uit elkaar te vallen; er werd niet meer gepraat; de lege blikken waren gericht op de finish. We huilden stilletjes geluk van binnen toen we een overheerlijk waterijsje kregen.
Ja, het was te ver;
Nee, alleen was het zeker niet gelukt,
Ja, we hebben Lekker gelopen!
Grrh
