Blue Skye scenario, droog, bijna geen wind en om tien uur ‘zou de zon doorbreken’.
Wat wil je nog meer op een zondagochtend?
Om 9:00 trappelden we af en Gijs liet ons gaan. We liepen.
Ondanks het feit dat je 30Km in zes stukjes van hapklare 5Km brokken kunt opdelen blijft het toch een end. Iedereen wist het en was benieuwd ‘hoe het zou gaan’.
‘Als het vandaag lukt, dan ga ik Rotterdam doen’, klonk het achterin.
Natuurlijk werd er teruggekeken op het beestachtige weer van vorige week.
We waren het snel vergeten; hardlopers kijken over het algemeen hoofdzakelijk naar voren; daar waar we naar toe willen gaan.
Vastbesloten.
Vandaag was alles anders dan vorige week; vandaag hoorden we vogeltjes fluiten en zagen we in de verte de Euromast scherp aan de horizon. Wij liepen langs de Vinex wijken die nog sliepen.
De route was met een liniaal gelegd, we gingen met lichte tegenwind richting het vliegveld en Annie stond iedere 5Km met water en spekkies klaar. We werden vandaag verwend; er waren winegums.
Foto’s werden professioneel genomen. We genoten. Collectieve Cortisol niveaus daalden.
De zon brak door. Martin liep in korte mouwen. Veel te vroeg, maar het woord ‘lente’ viel.
Het was kraakhelder; we wensten een route zonder end. Zoals we langs de Schie liepen zouden we gewoon altijd willen blijven lopen
Gewoon Lekker
Grrh
