De november zon schreeuwde vandaag dat we naar buiten moesten komen.
Terwijl de wat meer ervaren lopers in de duiventil de spieren rustig opwarmden, werd de route in hoge toonhoogte buiten besproken: Het was dan wel een groot deel langs de A12, maar hij was hoofdzakelijk groen en we konden uiteraard zo snel gaan als we zelf wilden.
Een lange discussie samengevat: “Hoe sneller je loopt, hoe verser je koffie smaakt.”
Van deze dag moest vooral genoten worden. De zon had zelfs een bij-zon meegenomen. De maan bleef uitdagen zichtbaar tussen de wolken hangen. Het was windstil.
Iedereen had er zin in en er liep vandaag zelfs een hond als haas mee..
Hij ‘bleef maar gaan’ en had bij de verzorginspost een privé water-bak.
Na de kortstondige vreugde dat iedereen blij was elkaar weer te zien was er commentaar:
Er was geen structuur de afgelopen weken; iedereen liep maar wat!
Er was een loper die ongetrained een marathon had gelopen; er waren een paar vandaag in Athene aan de slag om de meest historische marathon te lopen. Zelf werd ik weer als nieuw lid begroet omdat ik een fiets-periode had gehad.
Waren er nog doelen?
Niet echt…
Dat kon echt niet! Ter plekke moesten hardlopend keuzes worden gemaakt: Rotterdam of Parijs?
Ik beloofde Parijs… en was er op dat moment ook van overtuigd dat dat het beste was.
Toen ik thuis de vrouw van mn leven vroeg of ze een weekendje met mij naar Parijs twijfelde ze geen moment: Ja, natuurlijk!
Ik temperde de verwachtingen: het was geen bijvrijweekend waar de brunch overliep in een diner. Er zouden zelfs andere vrouwen meegaan…
Toen het marathon-kwartje viel, moesten we samen lachen. Natuurlijk zouden we gaan en hopen dat er nog meer vrouwen en mannen mee zouden aanhaken. Irene en ik zijn in ieder geval van de partij en we hebben alsvast één supporter mee.
Ga je mee ‘en route’?
Als je twijfelt: gewoon doen! In Parijs is immers alles
Lekker
Grrh
