De Correspondent had andere dingen aan zijn hoofd. Fijenoord moest aanmoedigt worden en er mocht van de burgemeester ivm Corona beslist niet meer gejuicht worden.
We opperden vlaggetjes uit te delen en dan na een doelpunt bijtend op de onderlippen driftig te wapperen met de vlaggetjes.
De lopers die er vandaag waren hadden er zin in. Het was droog, niet te koud en het zou een wind-mee rondje worden.
Jan had een echte route uitgestippeld over rechte lijnen; we doorkruisden de nieuwe driemanspolder en genoten van de omgeving.
Bij de start ging het al gelijk mis met het richtingsgevoel; een deel van de groep liep rechtdoor terwijl we naar links moeten. Twijfelaars die niet konden kiezen stonden 10 meter na de start al in de struiken. Na enige hilariteit (‘m’n witte sokken zijn nu al vies’) pakten we het tempo en dribbelde het asfalt zachtjes onder onze voeten.
We zaten midden in een pandemie. Alle wedstijden waren afgelast. Waarom bleven we lopen met een onderlinge afstand van anderhalve meter?
Frans zou vandaag de marathon in Berlijn lopen, maar liep vertrouwd de route tussen de kassen door. Els had ook nog zo veel loopdoelen en bestemmingen op haar wensenlijst.
Wat was in vredesnaam de drijfveer voor iedereen om hier zondagochtend te lopen?
“Ik heb gewoon een doel nodig en moet iedere dag iets doen” lichtte André openhartig toe.
Zelf hield ik ADHD-achtige trekjes onder controle en liep m’n werkweekhoofd gewoon lekker tot rust.
Het beste argument kwam van Jan: “Als ik nu niets meer doe, kost het me enorm veel moeite om weer op mn oude niveau te komen”.
Martin was er helemaal niet mee bezig en was de positievo zelfe: “ik loop gewoon altijd op zondag en ik zorg gewoon dat ik ‘in shape’ ben voor het moment dat er weer wedstrijden georganiseerd worden”.
Of het daadwerkelijk lopen van wedstrijd nu daadwerklijk zou plaatsvinden was inderdaad niet van belang voor de meesten. De training was belangrijker dan de wedstrijd die enkel als een stip aan de horizon fungeerde. Sowiezo was dat een placebo doel; de horizon schuift immers met stip en al naar achteren als je hem nadert.
“Streven is leven” bevestigde een bord op een boerderij die we passeerden.
Het in rechte lijnen lopen, ging niet helemaal goed. Een hele groep had niet de route bestudeerd en liepen als lemmingen een woonwijk is. De koffie smaakte daarna extra lekker, gaven de meeste toe.
Onze route-uitstippelaar verklapte dat er steeds meer ‘stille’ verzoekjes binnenkwamen. Iemand wilde graag weer eens richting ‘de manege’ en Robert stopte extra geld in de pot en liet het woord “Delft” nadrukkelijk vallen terwijl hij iemand van het bestuur indringend aankeek.
Annie klampte ons bij terugkomst Corona-proof aan. Er was dringend hulp nodig!
In de komende winter is een tekort aan FlexCrew. Als iedereen een keer zou helpen, zouden we de winter kunnen doorkomen. Of we een oproep wilden doen!
Bij deze…
Dus heb je nog nooit water staan inschenken: Jou éénmalige hulp is nodig! , mail Annie en geniet ervan hoe iedereen zich een rondje in het zweet loopt.
Terwijl je zelf aan de koffie achter de tafel nipt is dat ook wel eens lekker om te zien.
Ardelft APESTAART casema PUNTNL
Grrh
