De Correspondent was licht nerveus. Hij moest naar Feijenoord en daarna door naar z’n schoonzus die jarig was.
Hij had geen tijd voor een verslag op deze website.
Hij keek me indringend aan: ik moest maar wat verzinnen en hij zou het wel lezen.
Het was een normale zondagochtend: de yoghurt was op; het ontbijt bestond daarom uit een boterham met ‘schuddebuikjes’; een soort pepernootkorrels die de kinderen altijd eten.
We startten bij de duivenclub en liepen netjes 1,5m uit elkaar in een sliert de route in die Jan door het balijbos had getrokken.
Er was geen wind, de lucht was blauw.
De crew was aangevuld met kameleon-crew leden; lopers die zich als volwaardige crew-members voordeden; professioneel bekers bijvulden en foto’s maakten.
De september-zon had nog kracht en als lopers kregen wij het warm; de crew had het koud in de schaduw en nipte aan de koffie.
Er was besloten dat de afstanden voorlopig relatief kort zouden blijven en wij droomden over de vlaardingervaart, ’t woudt en oude Leede. Hoe zou het daar zijn? Wanneer zouden wij daar weer kunnen lopen?
Het M-woord werd vandaag niet in de mond genomen; er werd niet meer gespeculeerd over wedstrijden in deze (nog steeds onzekere) Corona-tijd.
Iemand had vorige week nog een kleinschalige trail gelopen; die schijnen af&toe dus door te gaan. De meeste lopers zaten in ‘de onderhouds-modus’ en vonden dat voorlopig eigenlijk best prima.
Onderweg waren we niet de enige sporters. Roedels racefietsers raasden “tegen” voorbij, verschillende parken werd ‘ge-bootcamped’ en vele honden lieten baasjes uit.
Sommige lopers ‘lus-den’ er nog een stukje aan vast; zelf zwaaide in naar de bediening die bij DumiDi druk in de weer waren met het volle terras.
Er werd bij de koffie in de zon nog wat nagepraat en ik keek om me heen.
Het was een mooie start van deze zondag: zowel de afgetrainden , maar ook de schuddebuikjes, hadden
LekkerGelopen.
Grrh
