Impossible is Nothing

Deze “Adidas”- slogan (Impossible is Nothing) lacht je tegemoet als je de Expo binnenloopt van de Rock ‘n’ Roll Running series Madrid, want zo heet deze marathon officieel.

Wij, met ons compacte gezelschap van zes, arriveerde vrijdagmiddag 22 april met enige vertraging op de luchthaven van de Spaanse hoofdstad. Het weer was ronduit slecht, maar de verwachtingen zagen er goed uit voor de komende dagen. Tenminste, als je op het terras wilde zitten. Voor ons geplande zondagochtend-loopje was dit een minder goed vooruitzicht. Maar ach, we zijn wel wat gewend sinds de start van onze inmiddels respectabele marathon-carrière.

Nadat we ons startnummer met fraai loopshirt en goodybag hadden opgepikt, resteerde alleen nog even een groepsfoto en een korte tour langs de stands van diverse hardloop gerelateerde aanbieders. Vervolgens haastten we ons naar de taxi, want de regen kwam echt met bakken uit de lucht vallen. Deze bracht ons door de vrijdagmiddag-file naar de strategisch zorgvuldig uitgekozen accommodatie in hartje Madrid. Echt een pracht locatie, van waaruit we alle highlights konden bezoeken en zeer dicht bij de metro.

De middag was inmiddels overgegaan in de avond en dat betekende koffers neergooien en lekker neerstrijken in één van de vele restaurants. We hadden ze echt voor het uitzoeken. Mondkapjes waren alleen nog maar verplicht in het openbaar vervoer, want ook Spanje zag in dat de noodzaak hiervoor zo langzamerhand ver te zoeken was. Dus lekker witte Sangria plus een flinke scheut Wodka zorgde voor een ontspannen sfeer in deze groep. Erik (Westerhof) had dit voor zichzelf besteld, maar al snel deed het gerucht de ronde dat dit goedje ook voor de overige 5 zeer geschikt was om tijdens (en na) de maaltijd te nuttigen.

Marc (Crombaghs) probeerde hetzelfde te doen met zijn tiramisu, maar de ober had dit natuurlijk al aan zien komen. Dus werden er 6 lepels meegeleverd. Volgens mij heeft hij 2 happen op. De rest ging naar Kees (Wijsman), Mireille (van Starrenburg), Kim (Melchior) en mij. Het maakte allemaal niet uit: we gunnen elkaar het allerbeste dus ook een toetje.

Met een voldaan gevoel liepen we terug naar ons appartement aan Calle Arenal 23. De rest van de avond werd besteed aan het testen van de pooltafel. Stel jezelf hier niet teveel van voor, want dit was namelijk onze eettafel met een groen laken erop en een paar gaten erin. Dit was dan ook één van de weinige minpunten van dit heerlijke optrekje. Tafelblad erover en je kon ervan eten. Leuk bedoeld maar helaas…

Na een comfortabele nachtrust op de zeer prettige matrassen werd begonnen aan de zaterdag. Eigenlijk stond dit geheel in het teken van NIETS DOEN!

De benen moesten immers gespaard worden voor dat loopje zondagochtend, dus ja: wat ga je dan doen? Nou gewoon, even naar het paleis. Op amper 10 minuten lopen was dit een te nemen horde. Het weer was inmiddels ook wat beter geworden. Nee, de zon scheen nog niet, maar echt koud was het ook niet. Naar binnen konden we niet, want er stond een rij van heb-ik-jou-daar. Bijna net zo lang als de warming-up van onze dinsdagavond-training.

Vervolgens werd er gesplitst (klinkt bekend, toch?!). De ene helft ging een bezoek brengen aan het Prado museum, de overige 3 op jacht naar wat souvenirs en een bak koffie.

In de loop van de middag weer terug bij het appartement, zodat langzaamaan begonnen kon worden met het opbouwen van wat wedstrijdspanning. Dat ging vanzelf, dus daar kon je gewoon weinig aan doen. Er werd een heerlijke pre-marathon pasta-maaltijd gekookt inclusief alle denkbare koolhydraatrijke ingrediënten. De laatste tips en ervaringen van eerdere marathon-edities werden uitgewisseld alvorens een ieder zijn of haar voorbereidingen ging treffen voor de dag van morgen. Omdat de accommodatie ook over een hagelnieuwe wasmachine beschikte, werd het nieuwe loopshirt van Kim getest op kleurechtheid. Zij zou haar 3e marathon gaan volbrengen in dit fraaie shirt van deze marathon. Marc heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt en gooide zijn beddengoed er maar meteen bij. Makkelijk, toch?!

De shirts werden voorzien van startnummers en veters werden opnieuw in de schoenen gedaan. Gels werden aan (flip)belts bevestigd en de vaseline alvast klaargezet. En vergeet natuurlijk de poncho’s en thermokleding niet. De zondag zou namelijk fris starten met slechts 5 graden.

Ik had ook gezien dat het zondagmiddag 18 graden kon worden (in de schaduw). Nou, ik wist het al: dit ging een warm rondje door Madrid worden zodra de zon op je giechel ging schijnen. Mijn thermoshirt bleef dus in mijn koffer.

Rond 22.30u waren de meesten al hun bed in gedoken, want de wekker stond ingesteld op 6.45u.

Na een onrustige nacht werd het ontbijt geserveerd in de vorm van toast, aardbeienjam, gekookte eieren (4,5 minuten) en bananen. Dit werd weggespoeld met water, energiedrank en koffie. Wat je maar lekker vindt…

Om klokslag 8 uur stond iedereen in zijn/haar snelste tenue gereed om te beginnen aan deze missie: het halen van de finish. Scherpe tijden hadden we allang uit ons hoofd gezet, want van een serieuze voorbereiding was voor niemand sprake. De één kampte met blessures, de ander had 3 weken ervoor nog een coronabesmetting opgelopen. En Kees had 2 weken geleden nog even 42,2km afgetikt in Rotterdam: de mafkees!

Maar goed, het dwingt ook zeer veel respect af bij ons 69-jarige loopmaatje uit Pijnacker. Ik moet het ‘m nageven!

Via 5 haltes met de metro had we ons in slechts 15 minuten verplaatst naar de plek waar het allemaal moest gaan gebeuren. Het was nog wel even een stukje lopen naar de tasseninname. We zouden elkaar weer zien op een afgesproken plek zodat we gezamenlijk naar het startvak konden wandelen. Zo hadden we allemaal ons eigen ritueel. Nog even naar het toilet, vaseline smeren op onmogelijke plekken (als je dat thuis nog niet gedaan had) en een soort van warming-up beginnen. Het had allemaal te maken met het camoufleren van de spanningen. Want die waren er zeker!

Over Erik maakte ik me nog het meeste zorgen. Die blik in zijn ogen… Maar goed, we gingen als groep starten en zouden zo lang mogelijk bij elkaar blijven. Dat was het plan. Inmiddels stonden we bij Wave 4, aangezien de meesten van ons op basis van de opgegeven tijd daar moesten starten. Het was druk, heel druk, maar de sfeer was nu al top. Eerst knalde U2 met Vertigo uit de speakers, daarna ACDC met Highway to Hell. Ik krijg er nu weer kippenvel van: heerlijk!

Nog even tot jezelf komen, je loopmaatjes een dikke knuffel geven en beseffen dat het nu toch echt zou gaan gebeuren: DE MARATHON!

De massa kwam om 9.15u in beweging en nu was er geen weg meer terug. Ik checkte nog even of de groep compleet was en daar gingen we op weg naar eeuwige roem.

Omdat de halve marathon lopers gelijktijdig startten met ons, was het in de eerste 10-15 km serieus opletten. De weg versmalde namelijk geregeld, dus schoof de hele massa weer in elkaar en dan moet je niet ineens tegen een stoeprand of een schoen van een medeloper aan lopen. Ik heb in het verleden wel lopers vol op hun plaat zien gaan. Nou, dan is het toch echt einde verhaal. Maar even niet aan denken…

Het eerste deel van het parcours liep enigszins op. Overigens wisten we van tevoren dat het bijna nergens vlak zou zijn. Wat ik wel wist is dat de eerste helft van deze tocht grotendeels naar beneden zou gaan. Een prettige gedachte, maar achteraf gezien had dit beter gewisseld kunnen worden met de tweede 21km. Man, man, man! Maar daarover zometeen meer. Inmiddels waren we 4km op weg en passeerden we Estadio Santiago Bernabéu, ofwel het stadion van Real Madrid. De weg liep vanaf dit punt niet meer omhoog en konden we enigszins ontspannen. Kees liep in zijn karakteristieke stijl, net als Erik. Beide heren liepen met lange mouwen. Kees in een thermoshirt, Erik met de sleeves die we op de Expo hadden gescoord. Ik had ze thuis gelaten, want ik wist het zeker: het zou warm gaan worden, heel warm! Marc en Mireille liepen in ons kielzog. Kim vertrok geen spier en was zichtbaar gefocust. Als we op deze manier bij elkaar konden blijven, dan zou dit nog wel eens een succes story kunnen worden.

Ondertussen vlogen de kilometers voorbij en waren we inmiddels voorbij de 15km. Eindelijk werd er gesplitst. Normaliter hoorde je dit na 2km op de zondagochtend. Nu duurde het wat langer. Dit betekende eindelijk wat meer ruimte om je heen. Het publiek applaudisseerde samen met de halve marathonlopers voor ons: de marathonlopers. Wij moesten rechtsaf, de rest rechtdoor. Zo, nu kon het echte werk gaan beginnen. Nog steeds telde ons groepje 6 koppen en ik voelde me trots. Trots omdat ik weer met een heerlijke club loopvrienden op pad was na een (te) lange periode van onzekerheden, vrijheidsbeperkingen en ander leed wat ons vandaag de dag bezighoudt. Het zonnetje scheen uitbundig, maar de imposante gebouwen zorgden op dat moment voor voldoende schaduw. Dus het was allemaal prima te doen. De weg liep immers nog steeds grotendeels naar beneden. De zwaartekracht was nu nog mijn vriend, maar dat zou spoedig veranderen.

De eerste tik kregen we rond 23km, een stuk waar je de lopers op dezelfde weg tegenkwam. Zij liepen maximaal 500m voor ons uit. Mireille had zich iets laten afzakken en Marc liep daar nog ca 30m achter. Ik keek even achterom en zag dat Kees en Erik nog steeds bij ons liepen. Echt ongelooflijk! Het tempo was vertrouwd: 5:30m/km, zeker voor de zondagochtend. De helling was kort maar net lang genoeg om een groot deel van je energievoorraad om zeep te helpen. Gelukkig volgde een bocht naar rechts en konden we de komende kilometers herstellen, voor zover dat mogelijk was. Het volgende obstakel zou namelijk niet lang op zich laten wachten: Casa de Campo. Een mooi park om doorheen te wandelen, maar ongeschikt voor ons hardlopers. Niet alleen een helling van meerdere kilometers stond op het programma, maar ook het wegdek veranderde van asfalt in straatklinkers.

Kilometer 29: dit was de eerste drinkpost waar ik even de tijd nam om flink wat water te drinken. Naast mijn 6 gelletjes en zoutcapsules (tegen vochtverlies) moest ik ook blijven drinken. Dus heel even wandelen om niet teveel water te morsen. Kim liep door, maar ze had al snel in de gaten dat ik even een pauze had ingelast. Niet veel later had ik haar bijgehaald en Kees en Erik leken weinig moeite te hebben met de omstandigheden. Vanaf 31km konden we ruim 2km herstellen omdat het gelukkig weer heuvelaf ging. Marc en Mireille heb ik niet meer gezien, maar ik vermoedde dat ze niet ver achter ons zouden lopen.

De uitgang van het park naderde en ik verwachtte een soepele exit. Nou, vergeet het maar! Een scherpe bocht naar rechts met een berg voor je neus waar je echt niet blij van werd. Deze had minstens een hellingspercentage van 20% en dat was nu net niet wat je nodig had op km 34. Jee, deze kwam hard aan. Voor velen was dit de nekslag, want de vermoeidheid begon zijn tol al te eisen. En in combinatie met de oplopende temperaturen betekende dat de laatste 8km een beproeving van jewelste zou gaan worden. Ik voelde me daarvoor nog best goed, maar daar kon ik nu wel een streep doorheen zetten. Gelukkig konden we na de uitgang van Casa de Campo nog even herstellen, maar het parcours zou na km 36 niet meer vlak worden tot aan de finish. Fijne gedachte, niet waar?!

Kees en Erik waren we inmiddels kwijt. Geen idee waar ze waren, maar ik maakte me serieus zorgen. Kees had natuurlijk Rotterdam nog in de benen zitten. Erik was nog aan het herstellen. Sterker nog, vorige week overwoog hij nog om helemaal niet te starten. Extreme vermoeidheid en hoge hartslag zorgden voor een slechte cocktail van emoties. Maar goed, hij stond daar dan toch aan de start. Dan moet het hardlopen echt in je DNA zitten. Wat een toppers!

Kim hoorde je niet en liep onverstoorbaar door. Zo leek het tenminste. Maar niet veel later ging het licht uit. “Lucien, ik moet echt even lopen! Jij mag wel doorlopen hoor!”. Ik dacht er niet eens over na en stopte direct. We hadden afgesproken samen de finish te halen, wat er ook gebeurde. Ik wilde mijn 26e marathon gewoon uitlopen, want de eindtijd was onbelangrijk. Voor Kim was het een ander verhaal. Ondanks de matige voorbereiding met een enkele dertiger in de benen, wilde ze toch een poging wagen haar PR te verbeteren. Deze stond op dat moment nog op 4 uur en 8 minuten. Tot 30km liepen we nog op een schema van 3 uur een 55 minuten, maar ik wist zeker dat dit een onrealistische missie zou worden. Met een beetje verval in de laatste fase van deze marathon was binnen de 4 uur finishen zeker nog mogelijk. Maar ja, dan ga je er vanuit dat het parcours vlak is tot aan het einde. Zet dat dus maar uit je hoofd, want dat gaat ‘m niet worden!

De laatste loodjes….

Omdat we nog minstens 100 hoogtemeters moesten bedwingen in de laatste 5km, leek er geen einde te komen aan deze veldslag. Er liepen meer wandelaars op het parcours dan bij de avondvierdaagse en dat zegt toch genoeg. Even wat drinken en weer op gang komen. Van een echt tempo was allang geen sprake meer, maar dat boeide me totaal niet. In beweging blijven was het motto en een schaduwplek zoeken waar mogelijk. Het publiek werd ook steeds luidruchtiger en onze namen hoorde ik steeds vaker geschreeuwd worden.

Heel fijn hoor! Ik liet dat ook aan mijn loopmaatje blijken, maar ze gaf geen krimp meer. Haar uitgeputte blik zei me genoeg. “Ik voel me duizelig worden”. Dus weer even wandelen. Het verschil met hardlopen in tempo D2 maakte bijna geen verschil meer. “Kom op Kim!” Ik zag het bord van km 41 en dat betekende nog maar 1200m. “We zijn er bijna!” Dit klinkt als een aflevering van gepensioneerde kampeerders die 4 weken door Europa op vakantie zijn in het voorjaar. Nee, het voelde als de Stelvio op 2700m hoogte in de ijle lucht met 20% helling. Wat een ellende! Ik weet er helaas alles van. Dat was in 2014 voor het goede doel. Nu had ik ook maar één doel: de FINISH halen! En dat zouden we gaan doen ook. Ik zag de boog met de tijdwaarneming. De 4 uur waren we inmiddels gepasseerd, maar dat maakt allemaal niet meer uit. Met het laatste beetje aan energie bereikten we de eindstreep in 4 uur, 1 minuut en 50 seconden.

YES, YES, YES, WE DID IT! (again)

Zo, even rustig dribbelen, handen naar beneden en op adem komen….

Nooit meer, denk je dan. Maar nee hoor, ik denk alweer aan de volgende.

De Garmin werd stopgezet en de fantastische medaille in ontvangst genomen. Ik voelde de emoties weer opkomen en liet het ook maar gebeuren. Wat een draak van een marathon, maar de beloning was groter dan ooit. Kim had haar PR verpulverd met minstens 6 minuten. En dat onder deze erbarmelijke omstandigheden! Echt ongelofelijk.

Niet veel later kwam Kees over de finish gevolgd door Erik. Je gelooft het of niet, maar hij heeft het toch weer geflikt. Later hoorde ik dat hij 3x het toilet had bezocht waarvan 1x in de openlucht zonder toiletpapier. Ik heb hem dan ook maar even geen hand gegeven…

Ondertussen lagen we bij te komen in het gras bij de afgesproken plek en kwam eerst Mireille en later Marc over de finish. Ook zij waren door een hel gegaan en Marc gaf aan nooit meer een marathon te zullen lopen. Tuurlijk jongen, komt goed!

De temperatuur was inmiddels opgelopen tot 25 graden en dat is zeer comfortabel als je lekker ontspannen in het gras ligt. Voor een marathon totaal ongeschikt, maar dat was op dat moment allemaal niet meer belangrijk. Het opstaan om weer richting metro te gaan, was een ander verhaal. Als een stel mindervaliden strompelden we richting het metrostation. En natuurlijk had dit station geen roltrap. Nou ja, vul zelf maar in…

Lopen naar ons appartement was geen optie, want niemand had zin om nog een stap te zetten, laat staan ruim 2km. Binnen 20 minuten stonden we bij de voordeur en konden we eindelijk ontspannen. Zo, tijd voor een bakkie!

Terugkijkend op dit (wederom) geweldige avontuur, kan ik niets anders concluderen dat ik oprecht blij ben dat we dit weer met een groep konden doen. Na 2 jaar van stress, onvermogen en gebrek aan motivatie was het dan eindelijk weer zover. Ik, en de overige 5, waren echt toe aan een TRIP. Nou, doe dan maar Madrid. Wat een mooie stad. Ik was er al 30 jaar niet meer geweest. Gelukkig was de terugvlucht pas op maandagavond, dus we hadden nog bijna anderhalve dag om deze hoofdstad te verkennen en te genieten van het heerlijke Spaanse eten. Over het weer hadden we het niet meer. Met 25 graden in je korte mouwen lopen, heerlijk!