De weersvooruitzichten voor 31 maart tot en met 4 april: zonnig, 21 graden en weinig wind.

Behalve zondag!

Wie kijkt er als hardloper niet naar uit? Lekker loopweertje, een graad of 15 (maximaal) en een licht briesje voor de afkoeling. Nou, ik kan je melden dat we dit allemaal voorgeschoteld hebben gekregen. De zaterdag begon zo goed: heerlijk zonnetje, zonder-jas-weer en dus heerlijk om een marathon-weekend mee te starten.

Ons 5-tal (Marc, Joanie, Petra, Martin en ik – Lucien) was op vrijdagavond al probleemloos gearriveerd bij het appartement op de Via Alberto numero 24. Op loopafstand van het treinstation Roma – Termini en het Colosseum, waar 4 van ons zondag zouden starten aan mijn 14e van mijn marathon-carrière.

Wij dus op weg naar Expo waar we ons felbegeerde startbewijs konden ophalen. Eenmaal gearriveerd bleek de rij voor de ingang niet de correcte vorm te hebben, dus waren al diverse Italiaanse druk gebarende mannetjes bezig om de rij op de juiste plek te laten beginnen. Wij negeerden hen volledig (iets wat je bij Italianen eigenlijk altijd moet doen) en stonden in no time binnen.
Om de benen te sparen flitsten we door de grote hal en stonden we binnen 30 minuten weer buiten. Gek genoeg niet opgehouden door Martin omdat hij weer zonodig op de foto moest met een Romaanse schone, maar daarover later meer.
Volgende missie: naar Roma Centro en een terrasje pikken. Met de metro was dit zo gepiept. Na een bezoek aan de Fontana di Trevi liepen we richting het Pantheon en Piazza Navona.
Maar zover kwamen we echter niet. We streken neer op Piazza di Pietra, waar we lange tijd konden genieten van een heerlijke lunch en het voorbij wandelende publiek.
In de loop van de middag keerden Joanie, Marc en ik terug naar ons appartement, terwijl Martin nog wat highlights van deze geweldige stad aan Petra liet zien. Hij was immers al vaker in Rome geweest, dus hij kon dan ook prima als gids fungeren.
Die avond lekker gegeten bij een typisch Italiaans restaurantje (net als elke andere avond), want aan koken had niemand behoefte. Nagenietend van de pasta of pizza of eggplant voor Marc, keerden wij huiswaarts om ons voor te gaan bereiden op de grote dag.
Marc is vegetariër, dus kon kiezen uit diverse lekkere salades met of zonder eggplant (aubergines).

Wat ook erg populair was binnen de groep was Latteej Makkiejato, ofwel de Italiaanse versie van koffie verkeerd. In het restaurant begrepen ze dit niet. Zal wel te maken hebben met onze belabberde uitspraak van Italiaanse woorden.
Maar goed, we hebben een bakkie gedaan, net als bij Uylenburg op de zondagochtend en daarna voorbereiden voor het rondje Oude Leede, maar dan 4x.
Om 22.00u lagen we plat. Voor ons allen betekende dit een onrustige nacht. Wij hadden onze wekker al uitgezet voordat we om 06.15u ons nest uit moesten. Je was toch wakker, dus waarom zou je hem dan af laten gaan?
Aangezien we van ons Valencia debacle wel geleerd hadden, logeerden we nu op slechts 10 minuten lopen van het Colosseum, ofwel de start van dit (voor Italiaanse begrippen) buitengewoon goed georganiseerde evenement. Voor degenen die dit niet hadden meegekregen: In Valencia bleken de – vooraf zo gepromote – bussen nergens te bekennen. Dit betekende met name voor Joop Kwak dat hij een buitensporig lange warming up van 8km voor een loopje van 42km moest doen. Sindsdien wordt hij dan ook Ultra Joop genoemd. Wij hadden iets meer geluk omdat vanuit het niets een bus uit een zijstraat kwam rijden die ons zo naar de start bracht. Voor details verwijs ik je graag naar Joop zelf of lees mijn verslag van ons Valencia marathon-avontuur ;).

Enfin, wij hoefden dus dit keer pas om 07.45u de deur uit. Rond 08.00u nog even de telefoons inleveren bij Petra, behalve Martin natuurlijk. Hij moest zijn kostbare tie-wrap telefoon zonodig meenemen.

Amper een minuut later hadden we al door waarom dat zo was. Hij had alweer een roze running bunny gevonden waarmee hij op de foto wilde (lees: moeten).
Waarom tie-wrap? Nou, dit laat zich toch wel raden?!
Een telefoon die anders uit elkaar valt. Dan gebruik je geen lijm of tape, maar….? Hij kan blijkbaar geen afstand nemen van zijn prehistorisch IPhone 4.

Anyway, hij was niet de enige middle-aged man die in de rij stond om met deze schaars geklede dame op de foto te kunnen. Gelukkig toonde hij zijn mannelijk kwaliteiten en liet zijn flamboyante en dus onweerstaanbare glimlach zien. De mannen deinsden meteen terug en zodoende kon hij rustig een selfie nemen met zijn nieuwe aanwinst.

Jeezes…. en de marathon moest nog beginnen!

Kort daarna konden we dan eindelijk ritsend vanaf rechts (iets wat wij als Nederlanders zeer goed kunnen zonder richting aan te geven) onszelf probleemloos het groene startvak in manoeuvreren.

Er was natuurlijk een andere landgenoot die daar zonodig iets van moest zeggen. Martin liet weer zijn tanden zien en het geluid van de betreffende persoon verstomde meteen.
De start verliep verder zonder incidenten. Natuurlijk moest er nog even geplast worden. Zelfs Joanie deed dat op een mannelijke wijze, waardoor het onnodig wachten voor een Dixi achterwege gelaten kon worden.
Nog even een group hug en we konden beginnen aan de grand tour of Rome. Op dat moment (08.45u) was het nog droog, maar daar kwam wel heel snel verandering in. De eerste spetters (en dan bedoel ik niet het vrouwelijk schoon in looptenue), vielen al binnen 10 minuten naar beneden. Eerst een paar grote druppels en uit het niets een wolkbreuk. Eén van de velen die zouden volgen.
Martin dacht op een gegeven ogenblik gefotografeerd te worden, maar die gedachte was al meteen verdwenen toen de donder er achteraan kwam.
Whoohw, dit ging dus echt serieus worden! Schuilen kon niet en dat wilden we ook niet. Dus lekker lopen, alsof we op ons wekelijkse rondje bij Lekker Gelopen aan het genieten waren. Heerlijk, want te warm zouden we het sowieso niet krijgen!

Kilometers lang onafgebroken regen en dan ook nog eens uitkijken voor de beruchte Romaanse keien waarmee de straten grotendeels gelegd waren. Vaak ongelijk en nu ook nog eens glad door de vele regen. Maar, wij als doorgewinterde Hollandse marathonlopers, deinsden daar natuurlijk niet voor terug. Wij zouden als 4-tal bij elkaar blijven en in ons vertrouwde tempo van 5:30m/km lopen naar de eerste ontmoeting met onze trouwe supporter, steun en toeverlaat Petra.
Voordat het zover was kon mijn blaas het even niet meer aan en moest er een extra pitstop ingelast worden. Niets is zo vervelend als een volle blaas en je eigenlijk niet wilt stoppen. Iets dat mij normaliter (bijna) niet overkomt, maar waarschijnlijk door de spanning en het weer werd het dan toch teveel.

Het oponthoud duurde maarliefst 45 seconden en dat betekende dat Joanie en Martin al vooruit liepen.
Marc maakte ook gebruik van het denkbeeldige toilet en wij konden onze weg daarna vervolgen.
Voor Petra kwam dit slecht uit, want zij ging er vanuit wat wij eerder zouden passeren dan Joanie en Martin. Het gevolg was dat wij gemist werden en dus zonder kiekje en Petra het 16km punt voorbij liepen.

Maar ach, Marc en ik voelden ons prima, dus keken alweer uit naar de volgende bezienswaardigheid: de Basilica di San Pietro ofwel de Sint-Pieterskerk in Vaticaanstad.
Zeer indrukwekkend en dat zou de dag erna dubbel en dwars bevestigd worden bij de guided tour die we gingen volgen.
Maar goed, eerst maar even dat duurloopje afmaken en dan een bakkie doen 😉
Over een bakkie gesproken; de drinkposten waren bijzonder goed ingericht. Aan beide zijden van de weg stonden de vrijwilligers opgesteld met water, energiedrank, banaan en (sinaas)appel.
Geen chaotische taferelen dus. Iets wat je als marathonloper zeer waardeert. Daarna weer volgetankt en vol goede moed beginnen aan de volgende 5km.
Marc liet regelmatig horen van zichzelf ondanks dat hij veelal net achter mij bleef lopen. Af en toe kwam hij even naast me lopen om zich vervolgens weer iets te laten zaken. Hij voelde zich beter dan in al zijn voorgaande marathons en dat liet hij blijken ook.
“Als we halverwege zijn en ik voel me nog steeds zo, dan gaan we ook nog versnellen!”
Ik dacht bij mezelf: laten we eerst maar eens bij de 21km aankomen en dan zien we wel.
Dat punt hadden we snel bereikt en ik zag diezelfde grijns nog steeds op zijn gezicht. Het gaat echt goed met hem. Voorheen was dit vaak het begin van het einde.
De kilometers vlogen voorbij en nadat we het 26km punt genaderd waren, zagen we ineens het oranje Lekker Gelopen – shirt van Martin. Joanie moest in de buurt zijn, want anders hadden we haar al wandelend gespot langs de geweldig mooie route.
Maar nee, ze bleek gewoon aan de zijde van onze goedlachse vriend te lopen. De afgelopen weken waren namelijk helemaal niet zo goed verlopen voor Joanie. Last van de knie, weinig kilometers gemaakt en een daardoor wegzakkend zelfvertrouwen had haar bijna doen besluiten om niet mee te gaan.
Maar goed, ze bleef in zichzelf geloven en wat aanmoedigende woorden van vriend en loopmaatjes bleken voldoende om toch door te zetten. Zo zie je maar dat deze dame aanzienlijk meer mentale weerbaarheid heeft gekweekt. Top!

Ondertussen moest ik weer plassen. Ik snapte er niets van en mijn veter ging ook nog eens los. Echt een schoolvoorbeeld van hoe het niet moest. Beetje knullig allemaal. Maar ja, losse veter of niet, de marathon stond niet te wachten, dus even parkeren en doorgaan.
Van Petra hadden we vooraf meegekregen dat Ibuprofen al je pijntjes kan laten verdwijnen. Nou, daar waren wij wel gevoelig voor. Dus Marc en ik bij de volgende drinkpost even een capsule naar binnen duwen, samen met een energy-gel en een sloot water.
Na een kleine 10 minuten voelde ik helemaal niets meer en dat betekende nog meer vertrouwen in een goed resultaat.

Vooral voor Marc, omdat hij wel weer eens een PR wilde neerzetten. Alle ingrediënten waren immers aanwezig: de lagere temperatuur, de hoge luchtvochtigheid en vooral rustig beginnen.
We zagen Martin en Joanie zichtbaar dichterbij komen dus nog even een tandje erbij. De eerste van 2 heuvels in het parcours stelde niet al te veel voor en voor we het wisten liepen we alweer heuvel af richting de 35km. Marc ging er zichtbaar in geloven en zeker toen we weer bij Martin en Joanie aansloten. Niet veel daarna wensten zij ons veel succes en lieten we hen achter ons. Het was maar even droog geweest waarna het wederom begon te regenen. Daarna hield het ook niet meer op.
De tweede (voor ons eerste) ontmoeting zou dan echt gaan plaatsvinden bij kilometer 36 en voor we het wisten stond Petra (helemaal natgeregend) ons toe te zwaaien. Ze maakte foto’s en schreeuwde naar ons dat we er zo goed uit zagen. Dat vonden wij eigenlijk ook want het ging ons echt makkelijk af.
Nog maar 6km te gaan en dat betekende nog maar 4x het Virulypad. Waardeloze vergelijking maar je begrijpt wel wat ik bedoel 😉
In ons geval was dit de start van een mooie site seeing tour door de oude binnenstad: Piazza Navona, Piazza di Spagna, allemaal parels van deze indrukwekkende stad. Ook veel publiek langs de route. Bijna iedereen stond de lopers aan te moedigen. Voor je het wist waren we al op het 40km punt aanbeland en restte ons alleen nog maar de twee heuvel van het parcours inclusief een drinkpost midden in een tunnel.

Deze sloegen we over want we voelden ons beter dan ooit. Geen centje pijn dus met opgeheven hoofd richting finish op de Via dei Fori Imperiali.
De laatste bochten en daar hing het doek.
Nog even aanzetten en we passeerden de streep in (net onder) de 3 uur en 55 minuten.
Voor Marc de beste prestatie ooit.
Voor mij de bevestiging dat we deze loop bijzonder goed hadden ingeschat en uitgevoerd.
Geen emotionele taferelen omdat ik helemaal dood was gegaan in de laatste kilometers.
Nee, ik voelde me geweldig!
Trots op Marc, Joanie en Martin, want op slechts een paar minuten na ons bereikten ook zij de finish. Iedereen met blije gezichten.

Niet kapot gegaan, gewoon Lekker Gelopen!

Nog even een selfie met dat geweldige toestel van Martin.
Wist je dat een touchscreen in de regen totaal geen zin heeft?
Ondanks die wetenschap lukt het ons toch om ons vast te leggen.

Daarna zouden we Petra weer zien bij het Colosseum. Zij moest toch inmiddels helemaal verzopen zijn? De poncho’s, die we meegenomen hadden, helpen tenslotte ook maar tot op zekere hoogte. Marc had bij de inschrijving aangegeven dat hij een gegraveerde medaille wilde hebben na afloop. Dus hij en Joanie zouden even snel de graveer-tent inschieten om dit te regelen.
Wat in 10 minuten had moeten gebeuren, zou meer dan een half uur in beslag gaan nemen.
Ook Marc was inmiddels helemaal afgekoeld en wilde ook zo snel mogelijk terug naar ons appartement. Het resultaat was dat hij met een gegraveerd exemplaar thuis kwam dat van een andere loper was. Dus Marc gaat vanaf heden als Enrico (of zoiets) door het leven… inclusief een nog betere PR van 3 uur en 46 minuten.
Laten we het hier maar bij laten, want we hebben daar zelf al heel veel om gelachen.
Iets wat we het hele weekend vaak hebben kunnen doen.

Het heerlijke weer op zaterdag en maandag maakte dit, samen met deze fantastische stad en de fijne mensen, met wie ik dit weekend heb mogen optrekken, tot een onvergetelijk avontuur.
Een bijkomend hoogtepunt voor mij was toch wel het feit dat ik mijn 15-jarige dochter Jessica op maandag nog even zag en kon omhelzen bij het Colosseum.

Zij was op studiereis met HAVO 4 naar Rome gekomen voor een 5-daagse trip. Uitgerekend in de week dat wij daar de marathon lopen. Hoe mooi kan dat zijn?!

Ons Rome avontuur werd afgesloten met een tour door het Vaticaan inclusief Sixtijnse kapel en een bezoek aan de basiliek, waarna we neerstreken op een heerlijk terras.

Wil je ook graag een mooie buitenlandse marathon lopen? Zet deze dan hoog op je lijst, want voor mij staat hij zeker in de Top 3!

Groeten,

Lucien de Konink.