Storm Dennis raasde ‘s-nachts en gierde fluitend langs de slaapkamers.
De meeste lopers sliepen onrustig. Er stonden 32.000 hardloopmeters op het programma vandaag.
Geen slappe rondjes door een windluw-bos, maar gewoon in een grote lus in het vrije veld over polderdijken en door weilanden waar de wind vrij spel had.
Een loper trok wit weg bij de start en stamelde dat er 15 km langs het kanaal recht tegen de wind in zou worden gelopen. Het was ‘code geel’. Het kon niet erger!
Het begon te regenen.
Het was natuurlijk lachen, gieren en brullen met windmee. We tilden onze voeten op en de wind duwde ons 3 meter vooruit. We hingen naar achteren om niet van de dijk geblazen te worden.
Schapen stonden met de kont-in-de-wind in een grote groep dicht tegen elkaar aan wachtend tot de storm geluwd was. Gedrukte letters vlogen van onze windjacks af.
Vanuit de groepen werd meegeleefd met onze verzorgster Trudy. Haar hand was gebroken door een ongelukkige val over een stoeptegel. Via deze weg sterkte namens alle lopers Trudy!
Door de harde wind en natte ondergrond hadden we af&toe bijna een Trudy momentje. Gelukkig bleef iedereen overeind.
De ellende begon pas echt toen we bij de Vliet aankwamen en het einde ‘windmee-feest’ was.
De natuur dwong respect af. Praten lukte bijna niet meer omdat wangen zich luchtvulden. Ondanks de relatief hoge temperatuur bleven de spieren koud door de regen en miezer. Petjes werden met moeite op het hoofd gehouden. We wisselden elkaar af om voorop te lopen en liepen zelfs als professionele wielrenners ‘in waaiers’.
Lucien verzorgde vandaag mee, genoot ervan en legde alles vast met de foto. De wind zou voorlopig niet gaan liggen en we mochten weer gaan rennen.
Windvlagen duwden ons soms terug naar 6:30, maar we kwamen stap voor stap steeds dichter bij de finish met koffie.
Een groepje ging bij de finish nog even 32 ‘Squads’ doen. “Goed voor de billen” volgens één van de enthousiaste loopsters.
Het kantoorstof was er af. We waren gezond en in de bloei van ons leven. Ondanks de klamme spieren hadden we geen blessures maar menig loper strompelde naar de verzorgingstafel om een spekkie te scoren.
Vandaag was het: uit de comfort-zone voor zowel afstand als natuurlijke elementen.
De 32 kilometers zaten er op. We zetten onze neus in compensatie chocolademelk met slagroom
Was het lopen lekker?
Achteraf was het heerlijk!
Grrh
