The Authentic, van Marathon naar Athene
De snijdende kou maakt plaats voor een prille ochtendzon die op 13 november 2022 lange schaduwen over het kale Griekse landschap van Marathon trekt. The golf van Petalioi glinstert en ademt rust waar onze lichamen en geest zich opmaken voor een ode aan Phidippides. Ruim 2500 jaar geleden ging hij ons voor om als boodschapper het nieuws te brengen dat de Perzen het Griekse vaste land betraden.
Spanning hangt in de lucht voor de beproeving die inmiddels een onherroepelijk karakter gekregen heeft. De één probeert het beeld van de eindeloze kilometers bergafwaards in de pendelbus van zojuist naar de achtergrond te verdringen. De ander keert in zichzelf en sluit nogmaals aan in de steeds korter worden rijen voor de dixies. Via startvak 5 wat zich gonzend gelaafd heeft aan de gespannen deelnemers zetten we ons in beweging naar een vliegende start. De muziek dreunt en al spreekt de DJ onverstaanbaar Grieks, de opzwepende boodschap bereikt ons. De adrenaline stijgt voelbaar, alles wordt bovengemiddels wakker, alert, en het schrille piepje van de tijdregistratie onder de startboog zet ons uiteindelijk ‘aan’. Tweeënveertig overwegend stijgende kilometers tekenen zich voor ons af. Ellen, Margreet en Tania zoeken elkaar aanvankelijk op waar André, Robert, Michaël, Ria en Eamon meer hun eigen flow zoeken in de eerste kilometers. Gedreven door enthousiasme besluit Eamon al snel wat vaart te gaan maken en verdwijnt met een speels gemak vooruit de menigte in. Ondertussen is de zon echt ontwaakt en begint ons als ware het een Griekse god met alomvattende warmte te omarmen. Het steeds meer aanwezige publiek doorbreekt de windstilte van de ochtend en zo worden ons olijftakjes aangereikt om onze ereronde om de Tumulus the Athenians op authentieke wijze kracht bij te zetten. Gaandeweg begint het loopritme zijn intrede te doen en bij 10km is iedereen in een zekere cadans. Ellen en Margreet hebben besloten bij elkaar te blijven waar de anderen hebben gekozen voor een eigen pad de komende uren. De tot dusverre slechts als vals plat te bestempelen stijging begint zich gaandeweg nadrukkelijker te manifisteren. Onze hartslag stijgt navenant en halverwege de route begint een voor de Marathon zo karakteristieke vorm van dissociatie zijn intrede te doen. Onze geest gaat door stadia van euforie, wanhoop, determinatie, spijt en verlangen terwijl het lichaam in een onophoudende tred met iedere stap het Olympisch stadion een klein stukje dichterbij brengt. De hoogtemeters beginnen hun tol te eisen en de wetten van hardlopen op het vlakke Hollandse land verworden tot slechts een zoete herinnering. Pijn neemt de overhand en dat is het moment dat Robert en Michaël de handen ineen slaan om elkaar al rennend tot steun te zijn. Het spaarzame briesje op een open kruising wordt geconsumeerd als ware het een oase in de woestijn en de drankposten beginnen gevoelsmatig een levensreddend karakter te krijgen. Daar waar de helft van onze groep aanvankelijk nog rennend hydrateerde neemt iedereen nu onder druk van de verzuring af en toe een al dan niet kleine wandelpauze om zo de laatse etappe het hoofd te kunnen bieden. De onophoudelijk recht doorgaande weg vormt op enig moment de verdiepte kom van een viaduct. Gevoelsmatig krijgt deze onder druk van de vermoeidheid de beleving van een klim en tegelijk ook associeert het ons met een vroeg stadium van de reis met de pendelbus. Driekwart zit erop en de determinatie om te finishen verankert zich dieper in onze overtuiging. De stadsgrens van Athene begint zichzelf ondertussen te onthullen. Het besef dat laatste kilometers overleven worden daalt in als ook het besef dat deze de bitterzoete kern van de prestatie van vandaag zullen vormen. Zonder wrijving geen glans en zo ook geen voldoening vandaag als je niet de grens van je kunnen getart hebt. Een hoge ademhaling, dreunende muziek, een uitzinnige menigte en de wetenschap dat de horizon van vandaag geminimaliseerd is tot volbrengen van de laatste 15 minuten maken dat de laatste verborgen reserves aangesproken worden. De statige gevels in de ambassade wijk markeren de nabijheid van de finish. De laatste en tevens enige bocht bocht in het parcours vandaag leidt ons links om en markeert de wetenschap dat de marmeren tribunes rondom de triomf boog zich weldra zullen aftekenen. Dit moment maakt dat de laatste registers open getrokken worden. De laatste honderd meter trekken in een haast surrealistische film voorbij en wederom zijn het de schrille piepjes van de tijdregistratie onder de blauwe triomfboog die ons doen landen in het hier en nu. Het besef dat het erop zit treedt in en iedereen in onze groep beleeft de emotie van moment op zijn en haar eigen manier. Opgedragen aan een naaste die ons ontvallen is, de eerste marathon van je leven, je vader die hier jaren geleden ook liep en dat je nu pas beseft wat het toen voor hem betekende. Even worden we allemaal klein in de grootsheid van het moment en dat is waar je het voor doet.
‘Papa..?’, ‘Ja’ antwoord ik. ‘Waarom loop je eigenlijk een Marathon?’. Even ben ik stil en denk na. ‘Voor de voldoening’ reageer ik daarna met overtuiging. Ze begint te lachen en zegt, ‘Oh maar dat krijg ik ook van het uitkijken van een serie op Netflix hoor’. We schieten nu samen in de lach. Hoe fijn is het om de relativerende warmte te mogen voelen van je naasten. En dat is ook wat een Marathon doet. Het verbind en voedt het besef dat je trots en dankbaar mag zijn op alles wat we liefhebben en koesteren. Al doen hardlopers dat voor buitenstaanders soms op een wat onbegrijpelijke wijze.;-)
De kou van vandaag vormt een schril contrast met de warmte van precies een week geleden. Onze medaille als tastbare herinnering aan de indrukwekkende beleving wordt vereeuwigd op een groepsfoto voor de hardloopclub die ons bij elkaar gebracht heeft. André is helaas geveld door corona en Hieka kan er niet zijn. Beide ontbreken op de foto maar in ons hart zijn ze bij ons.
Bedankt voor deze prachtige ervaring samen!
Het lekker gelopen Athene team 2022, Ellen, Hieka (10km), Tania, Ria, Margreet, Eamon, Robert, André en Michaël.
