Het zou een historische route worden door de ‘altijd vriendelijke dorpstraat’ van Zoetermeer. Wat een bizarre naam voor zo’n jaren 80 groei-gemeente.
Als kind van baby-boomers groeide ik daar gelukkig op. Examenangst, liefdesverdriet en ander puberleed. We zouden een deel van een route gaan lopen waar ik vroeger ‘rondje noord-AA’ m’n hoofd leegliep.
Wat kan hardlopen toch zowel lekker, therapeutisch als zwaar zijn! Leuk toch!
Dat vonden circa 40 andere lopers ook en we stonden met z’n allen nog enigszins slaperig om gevoelstijdstip 8:00 af te tellen.
Blauwer dan vandaag bestond niet. Er was geen wind. Bomen hadden moeite grote hoeveelheden bloesem vast te houden. Ons starttempo was keurig. We accepteerden de zomertijd en we splitsten. We zouden elkaar bij de koffie weer zien.
Sinds de oproep van de nieuwe voorzitter liep ik met m’n rijbewijs op zak. De meeste lopers deden dat al en hadden zelfs telefoons bij zich. We liepen vastberaden via een A12-tunneltje langs de golfbaan richting Zoetermeer.
Toen Leiden (als een soort Mariupol avant la lettre) bezet was door de Spanjaarden, zou hier een verdedigingslinie zijn. De strakke zonnige polders waar we doorheen liepen, hadden niets te maken met de drassige zompige veenmoerassen waar de de Geuzen als bevrijders doorheen trokken.
In onze bontgekleurde hardloopkleding zagen wij er totaal anders uit. De meeste liepen vandaag in korte broeken.
Jacks gingen na de eerste verzorgingspost gelijk uit.
Iedereen die ‘Rotterdam wilde gaan doen’ had een startbewijs. Bij mij een opkomende fear-of-missing-out paniek omdat ik nog niets geregeld had.
Zou het nog goed komen? Ik twijfelde…Help!*
Voor we het beseften waren we over de helft. We liepen soepel in Marathon tempo langs Nutricia weer richting Pijnacker.
Een loopster was benieuwd hoe haar eerste Marathon zou zijn. Ze had al die maanden getrained, tot op de minuut het schema gevolgd en ze voelde zich goed. Thuis waren ze nog niet helemaal gewend aan haar zondagochtend escapes, dus wat na Rotterdam ging gebeuren was nog allemaal niet duidelijk. Maar voor vandaag maakte dat helemaal niets uit. Ze liep en ze was er klaar voor.
Iedere 5 Km waterden Ank en Hieka ons bij en maakten foto’s alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Dank!
Na dagenlang door zompige moerassen te hebben gewaad, waren de watergeuzen vlak bij Leiden tot stilstand gekomen. De groep was het zilte water helemaal zat. Een verkenner liep vooruit en knielde bij het noord-Aa meertje en nam een slok…
De groep keek hem vragend aan. Zou het deze keer goed zijn?
De geus slikte en riep ‘Het is een soetermeer!, het smaeckt goed…het smaekt Soet… het smaekt:
Lecker!’
Grrh
* Iemand hielp mij inmiddels met de eerste stap. Na het lezen van dit stukje bood iemand spontaan zijn startbewijs aan mij over. Er is nu geen weg terug. Het voelt als Zin maar ook Twijfel. Dank!
Bronnen:
https://gtb.ivdnt.org/iWDB/search?actie=article&wdb=VMNW&id=ID21882&lemmodern=lekker
