Je eerste keer als kind naar het strand, in een vliegtuig, alleen in een auto na het behalen van je rijbewijs, je eerste tongzoen, je eerste salaris, je eerste diploma, je eerste hardloopwedstrijd.
Vandaag was onze nieuwe eerste keer en we hadden er zin in.
We liepen voor het eerst een wedstijd. De allereerste na deze ellendige Corona periode.
Iedereen had tijdens Covid doorgetrained en we wisselden eindeloos verhalen uit.
De een was ultralopen gaan doen; de ander rondjes met de hond rond het huis. Operaties waren uitgevoerd of de lock-down was benut om te herstellen van hardnekkige blessures.
We moesten wennen om zoveel mensen weer te zien, maar we waren (op gepaste afstand) superblij.
De zon scheen zomers; de teller stond op nul; vandaag was de nieuwe eerste keer.
‘Een nieuwe periode’ vond iedereen.
Er werd niet gehugged of handen gegeven , maar Covid-proof gebokst.
Geen zoom, team of telefoongezichten, maar echte gezichten die zin hadden om lekker te lopen.
Het was schitterend; we straalden bij de start.
De organisatie was vlekkeloos, de zon stuwde onze hartslagen omhoog.
We liepen als vanouds Jan zijn route; de verzorging werd terecht aanbeden; de spekkies en bananen smaakten extra lekker.
In kleine groepjes liepen we alsof er niets veranderd was; we moedigden elkaar aan; voelden ons goed; zagen er goed uit en versnelden vertrouwd toen de finish in zicht was.
De nieuwe eerste medailles schitterden bijzonder.
Aan de buitenkant door de zon en bij een ieder van binnen door geluk.
We gaan weer lekker lopen.
Grrh
