“Chicago marathon is your start line!”
En… uiteindelijk kom je dan ook vanzelf bij de finish lijn 😊

Na drie jaar wachten was het in oktober eindelijk zo ver! Ik ging echt naar Chicago om daar de marathon te lopen! Het leek bijna onwerkelijk maar op donderdag 6 oktober stond ik in een rood Craftvest van Run2Forty2 op Schiphol om me aan te sluiten bij een grote groep van bijna 100 mede-hardlopers. Ik kende een paar mensen maar eigenlijk was het echt een eigen tripje zonder mijn vaste loopmaatjes. Daarmee ook extra leuk, stoer en spannend. Na een lange vlucht en een lange rij bij de security in Chicago duurde het een eeuwigheid voordat we bij het hotel aankwamen. Daar mijn kamergenote Wan Ying leren kennen en die we hadden een kamer op de 20^ste verdieping. Met een prachtig uitzicht over Lake Michigan. Snel nog wat eten en slapen. Nou ja, slapen, iets met een jetlag?

Na een uitgebreid ontbijt, ja, de porties waren immens, op tijd op pad naar de expo. Een mooie wandeling in de regen op weg naar de startbewijzen. Tja, een paraplu, die had ik zeker niet ingepakt. Gelukkig anderen wel. Na 2 km gearriveerd bij een grote locatie om de startbewijzen op te halen. Eerst langs twee security checks voordat je echt naar binnen mocht. Daarna vrij snel mijn startbewijs en marathonshirt in handen en genoten van het struinen over de expo. Daarna het eerst grote bord pasta gegeten want tijd om die koolhydraten te stapelen😉.

Op vrijdagmiddag een kort verkenningsloopje langs het mooie meer en eindelijk scheen ook de zon! Sam van Run2Forty2 vertelde het zo enthousiast dat ik al de kriebels voor zondag voelde en zeker toen we foto’s gingen maken bij de finish. Die nu nog vol in opbouw was.

Om zaterdag de benen te sparen hadden we een mooie bustrip gemaakt om zo nog meer van de stad te ontdekken.  Gelukkig toen al wat beter weer, maar wel een hoop wind. Tja, de Windy City. Het schijnt alleen dat Windy City slaat op het politieke klimaat in Chicago en niet de continue wind.

S avonds nog een groot bord pasta erin en daarna op tijd erin, want om 7 uur gingen we het hotel uit.

Zondag 9 oktober: race day! Half 6 opgestaan om rond tegen 6.45 uur naar de start te gaan. Gelukkig lag het hotel zo ideaal dat het maar klein stukje was. De start was namelijk al om 7.30 uur. Ik zelf startte om 8.00 uur. Ik vond het erg koud dus fijn die oude trui en een muts op in het startvak. De tijd begon af te tellen en ja, we mochten gaan! Ik gaf mijn maatjes een boks, het feest kon beginnen!

We gingen gelijk een lange tunnel in, dus die GPS? Ja, die was gelijk van slag. Ik probeerde mij er maar niks van aan te trekken. Ik genoot van de stad en al het publiek, het was Rotterdam in het kwadraat met al die mensen. Genoten van de route en zat tot 30 km helemaal in mijn element, maar ergens kwamen dan toch die pijntjes, dat stemmetje in mijn hoofd, oh, ik kan het niet, het lukt me weer niet. Maar gelukkig heel snel die knop omgezet en gedacht, ik loop in Amerika, het publiek is waanzinnig en de zon schijnt. Dus wat loop ik nou te miepen? Uiteindelijk genoten van al die mensen, de peptalks langs de kant, de vrijwilligers bij de drankposten, het was super! De laatste twee mijl heb ik me beetje zitten verbijten door de pijn maar omdat ik aan de praat raakte met een Amerikaanse met een intrigerend verhaal tegen haar gezegd, loop jij nu maar gewoon met mij mee naar de finish en dat deed ze. Die laatste helling, die laatste 400 meter, toch snel opgerend wel met de angst dat ik in de kramp zou schieten maar ging goed! Daarna nog een sprintje naar de finish want tja, dat doe ik namelijk altijd, ook als het pijn doet. De dame een knuffel gegeven want die had toch wel echt wat overwonnen om de marathon te lopen. Daarna snel op jacht naar mijn medaille en een mooi plastic doekje om mijzelf warm te houden! Daarna het thuisfront appen en bellen, die hadden het sneller door dat ik binnen was dan ik zelf.

In de mensenmassa op zoek naar een paar hardloopmaatjes om felicitaties uit te delen. S avonds een welverdiende borrel met de hele groep en genoten van lekker eten! Op maandag alleen maar felicitaties op straat, foto’s gemaakt op de 94^ste verdieping en uiteraard geshopt! Eten bij het Hardrock café en nog even doorzakken in een Irish Pub. Met een groep in black tie geklede Amerikanen die van de Economic Club van Chicago waren. Die hadden net een lezing gehad van Martin Scorsese, de bekende regisseur. Ze waren vol lof!

Dinsdag was het moment op weer terug naar huis te gaan! Genoten van een mooie reis die ik niet had willen missen.  

Irene ten Donkelaar.