De zon scheen al voor het vertrek van de eerste starters onbarmhartig boven het uitgestippelde parcours van 16 km. Misschien “te” voor menig atleet om lekker te kunnen lopen. Van een aantal lopers is bekend dat het moeilijke starters zijn. Leeftijd of gebrek aan goeie loopgenen heeft daar niets mee te maken volgens hen. Ook tussen de oren, zeggen ze, zit het wel goed. Ja de spiertjes zijn zo na het vertrek niet altijd (lees nooit) direct soepel. Om het vervolgens met elkaar onderweg leuk te houden, wordt over de verklaring daarvoor onderweg maar niet meer gesproken. 

Vanochtend was er kort na de start geen discussie. De zon was de reden waarom het even duurde voor het juiste loopritme gevonden was. Uiteindelijk ging dat nog redelijk vlot en bleek het einde van de Spoorlaan relatief snel bereikt. Rob en Annie serveerden daar met uitzicht op De Vliet het eerste rondje vloeibare en vaste voeding en herhaalden dat onbetaalbaar ritueel aan het begin van het Sint Jorispad. Daarna was er nog ca. 6 km te gaan naar de duivenclub. 

De spiegelende Vliet bood naast de prachtige aanblik, de lopers ook enige verkoeling. Een voordeel dat bij het betreden van het Meyvlietpad niet meer gewaardeerd werd maar wel gemist. De zon bleef, verkoeling was er bijna niet meer, het tempo daalde een beetje. En toch viel uiteindelijk de temperatuur en luchtvochtigheid alleszins mee. 

Ja, aan de finish bleek er toch behoorlijk wat vocht van het lichaam in de sport outfit getrokken te zijn. Dat laatste is dan het klusje voor de wasmachine, voor het eerste staat gelukkig Trudy dan weer bij te schenken en zoetigheden te serveren. Over de moeizame start werd niet meer gesproken, over de mooie loopdag wel.