Het was zo’n dag met een gouden randje. Bij de aankondiging van het weer wist je gelijk, dat wordt genieten. Een vrieskoudje en zon met blauwe hemel staat garant voor lekker lopen, ongeacht de afstand of route. De liefhebbers kwamen dan ook volledig aan hun trekken en konden kiezen uit 18 of 28 km. Inderdaad, de toppers van de dag kozen voor de langste route en maximaal genieten.
Het was vooraf bekend, vanaf de start zal het even koud zijn en zijn handschoenen, mutsen en nekdoeken in aanvulling op de standaard winter outfit, de oplossing voor het ongemak in de eerste kilometers. Zodra de warme adem echter zichtbaar wordt en de wangen van bleek naar rood kleuren, gaan hier en daar al handschoenen uit en mutsen af. De machine is dan op temperatuur en de genietfase aangevangen.
De volgende actie dan is uitkijken naar de eerste verzorgingspost van de dag en de crew te melden hoe geweldig het onderweg wel niet was. De crew ziet en hoort dat graag. Ze krijgen het er steeds zelfs een beetje warm van en dat tovert automatisch een glimlach op hun gezicht. Maar waar de lopers gedurende de route het alsmaar warmer kregen, daalde de lichaamstemperatuur bij de verzorgsters. En wel zodanig dat bij de laatste post de glimlach voor een grimas had plaatsgemaakt en ze zo in het eskimo museum bijgezet konden worden. Jan met zijn slagerij ervaring deerde het overigens allemaal niets, die liep lekker in zijn zomerjack te bedienen. We hoeven ons over ons topteam echter geen zorgen te maken. Na afloop aan de koffie bij Du Midi ontdooiden de dames snel en zongen ze bijna “Jij Krijgt Die Lach Niet Van Mijn Gezicht” want ja, uiteindelijk hadden ook zij genoten.
n.b.
Lees ook het verslag van Grrh hieronder/-naast.
