Linz Donau Marathon 2022

Wat maakt deze marathon nu zo bijzonder?
Nou, het antwoord is eigenlijk heel voordehandliggend: Irene Ludick (van de Landlopers uit Pijnacker) is geboren en getogen in deze Oostenrijkse stad. Zij had het ludieke 😉 idee om samen met Bob Maltha (onze goedlachse vriend), die ergens in de nabije toekomst gaat emigreren naar Oostenrijk, een marathon-tripje te organiseren.
Wij vonden dat wel wat, dus al gauw bestond de groep uit 10 personen. Helaas moesten Hessel Faber (en zijn vrouw Hedwig) afhaken vanwege privé-omstandigheden. En omdat zowel Irene als Bob op eigen gelegenheid gingen, konden we op vrijdagochtend 21 oktober vertrekken met slechts twee auto’s.

We hoopten op een voorspoedige rit van 1020 km, maar het werd een flinke opgave met bijna alleen maar regen. Gelukkig kon er afgewisseld worden als bestuurder, dus even de ogen sluiten werd als zeer prettig ervaren.
Na een rit van 11 uur arriveerden we in het Berlijn van Oostenrijk en werden de appartementen probleemloos gevonden. Waar zouden we toch zijn zonder Google Maps?!
Bob stond ons al op te wachten bij de bushalte, dus we konden naar binnen.
Het complex bestaat uit meerdere gebouwen die onderdeel waren van een groot industrieterrein. Daar hadden ze op een slimme manier hele gezellige appartementen van weten te maken. Een deel werd permanent bewoond, een ander deel verhuurd aan toeristen.

We huurden drie appartementen omdat de groep oorspronkelijk wat groter was. Maar omdat de prijs dermate aantrekkelijk was, hebben we ze maar behouden. Elk appartement had slechts één toilet en badkamer, dus ook daarom was een extra onderkomen toch wel erg handig. Zeker als je op de ochtend voor de marathon je darmen nog moest ledigen, toch?
Wij mannen (Bob, Cok Hogervorst, Frank van den Berg, Kees Wijsman en ik) claimden het 6-persoons appartement, de vrouwen (Irene, Nancy Rip en Sheila de Stefano) kregen het 4-persoons appartement toegewezen. Het 2-persoonsappartement werd als reserve aangehouden, maar daar werd door Irene dankbaar gebruik van gemaakt.

De auto’s werden in de ondergrondse parkeergarage geparkeerd en het korte, maar intense weekend kon nu echt beginnen. De regen was inmiddels opgehouden, dus we konden wandelend naar een beschikbaar restaurant om daar wat extra koolhydraten te gaan stapelen. Uiteindelijk vonden we een (pittig geprijsd) steakhouse restaurant – ÄNGUS Downtown – aan de Pfarrplatz 13. Dit bleek trouwens een top-restaurant te zijn volgens Tripadvisor. En ik kan dit alleen maar bevestigen. Wat heb ik lekker gegeten! En anderen ook trouwens 🙂

Met goed gevulde magen werd via een kleine omweg weer huiswaarts gekeerd.
Daar konden we onder het genot van koffie en wat ander vocht de avond vullen, mede mogelijk gemaakt door Kees met zijn Keezen-spel. Als je wilt weten waarom? Vraag het aan de expert 😉
De meesten kozen voor een vroege nachtrust. We waren immers om 06.00u vertrokken uit Delfgauw, dus we vonden het eigenlijk wel welletjes.

Zaterdag – 22 oktober

Vandaag stond in het teken van het startnummer ophalen en een (niet al te lange) verkenning van de stad. Irene had dit tot in de puntjes voorbereid, dus we dachten er niet eens over na om hier iets aan te veranderen. Dus en groupe werd een wandeling ingezet richting de Expo van de Linz Donau Marathon. Laat deze nu net op de top van een heuvel liggen! Geeft allemaal niks. Gewoon even doorzetten en voor je het weet, ben je op de plaats van bestemming.
De expo zelf stelde niet zoveel voor, dus binnen een half uur stonden we alweer buiten.
Een groep-selfie op de weg naar buiten bleek het hoogtepunt, naast het ophalen van je startnummer natuurlijk!
Op de terugweg richting Linz Zentrum werd een pitstop gemaakt in een van de beste “Konditoreien” van Linz. Daar hebben we toch heerlijk gegeten: Linzer Torte mit Toast und Ei, of iets in die trant. Ik ging in ieder geval met een volle maag richting appartement.
Samen met Kees hadden ik besloten om de rest van de dag “niets” meer te gaan doen. De rest van de groep werd onder begeleiding van Irene getrakteerd op een extra tour door de stad. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Later die dag nam Frank het voortouw door ongeveer 133 pannenkoeken te bakken voor 8 personen. Nou, daar was hij wel eventjes mee bezig. Hij werd dan ook geassisteerd door Sheila want hij kon op een gegeven moment geen pannenkoek meer zien.
Volgens mij heeft hij er wel eentje gegeten… of toch niet?!
Anyway, de avond was begonnen en werd vooral benut om de noodzakelijke voorbereidingen te treffen voor dat loopje van zondag. Daarna werden nog een paar spelletjes gespeeld voordat uiteindelijk iedereen het tijd vond om nog iets van slaap te pakken. Ik was erg ontspannen in vergelijking met Madrid. We hadden immers geen heuvels in het vooruitzicht, dus waarom zou ik me dan zorgen maken?

Zondag 23 oktober

Eigenlijk heb ik prima geslapen. Dat komt natuurlijk door de prima boxspringmatrassen en omdat mijn kamergenoot geen snurk-reputatie heeft. Erg fijn als je een stukkie van 42 km en een beetje gaat rennen. De wekker ging om 6.30u. Om 7,45u zouden we gezamenlijk ontbijten dus ik kon ook nog even mijn haar doen (?). De halve marathon groep was eigenlijk net zo ontspannen als wij marathon-lopers. De weersvooruitzichten waren uitstekend, dus geen vuiltje aan de lucht. Nou, alleen wat mist. Maar ik zag dit niet als een probleem, integendeel.
De start was om 9.30u en op 500m van ons appartement, dus we hadden alle tijd om de laatste voorbereidingen te treffen. De meute zagen we al op gang komen op  “Untere Donaulände”, want het parcours liep langs de voordeur van het complex. Met z’n allen wandelden we richting de startplek, welke op Donaubrücke gelegen was. Dit was zo ongeveer het hoogste punt van het parcours.
Na een lichte warming-up werd nog even een bezoek gebracht aan één van de vele Dixies, alleen heten ze in Oostenrijk anders. Maakt niet uit, ze zagen er exact hetzelfde uit. Geen lange rijen aangezien deze marathon niet deel uitmaakt van “The Big Six”. Dat zou wat zijn zeg (hihi)!

Ik was nog steeds tamelijk ontspannen. Goede voorbereiding gehad, afgelopen week nog even bij Loes (Franken) op de bank gelegen en ik stond op mijn vertrouwde carbon plaatjes. Dus, laat maar komen!

Zieben, seks?, fünf, vier, drei, tswo, eintz… Go (of Hop-hop-hop)… Whatever!

We startten allemaal gelijktijdig, dus in de eerste meters (bergaf) liepen we nog bij elkaar. Daarna was het snel over. Ik liep met Frank, want dat hadden we afgesproken. Hij was al druk bezig met ons te filmen. Best handig, zo’n GoPro! Lekker op gang komen en de hartslag laag houden, was het motto. Nou, dat ging prima. Door de nevel had ik het nog net niet koud. Voor een loper als ik is dit “de hemel”. Aan die zomerse temperaturen kan ik gewoon niet wennen. Dat heeft niks met de leeftijd te maken (denk ik), maar met het koelingsmechanisme van mijn lijf. Ik zweet namelijk als een otter bij temperaturen boven de 15 graden. Dus dit weer (8-9 graden) vond ik zeer aangenaam.
Al snel liep ik in mijn eigen bubbel, die ook al heel snel weer plofte.
Ik hoorde een flinke knal rechtsachter.
Wat bleek: er waren wegwerkzaamheden gaande op de Donaubrücke en stonden nog wat van die “geleidebakens”. Lekker handig!
Een van de lopers had ze dus niet gezien en klapte hier vol op. Einde oefening, want zo’n ding geeft geheel niet mee.
Fijn begin van je ochtendloopje. Kun je meteen naar de eerste hulp.
Ik was meteen extra alert. Gelukkig was niet veel later het einde van de brug in zicht, dus ik kon me weer terugtrekken in mijn bubbel 🙂

Frank was intussen begonnen met praten (tijdens het filmen) en voor je het wist vlogen de kilometers voorbij. Ook Frank was in goede doen, dus een tempo van 5.00min/km zou zo lang mogelijk aangehouden worden. Ik was daar nog niet zo zeker van, maar we zouden het sowieso proberen. De pacer van 3u30m was vlakbij, dus we konden direct aansluiten. En dat deden we dan ook. Het parcours maakt eerst een lus aan de noordzijde van de Donau, waarna we weer terugliepen over de Donau richting Altstadt. Daar zou de rest van het parcours als een spaghetti door de stad gaan. Zoals gezegd liepen we samen met de halve marathonlopers tot aan kilometer 20,8. Daarna werd er (pas) gesplitst.
Een mentaal dingetje maar daar zette ik me al snel overheen.
Voordat we dit punt bereikten, was er eigenlijk niets aan de hand. De ademhaling was in orde, alleen mijn hartslag begon al iets op te lopen. Dus bij de eerstvolgende drinkpost even (preventief) een Advil + paracetamol ingenomen. Mochten er dan toch pijntjes opduiken, dan voelde je daar bijna niets van. Natuurlijk: altijd naar je lichaam luisteren, maar tijdens de marathon even niet.

We hadden afscheid genomen van de halve marathon-lopers, dus het echte werk kon gaan beginnen. De laatste vijf kilometer zouden we straks nog een keer afwerken, dus we wisten precies wat ons te wachten stond.
Alleen gingen we dit niet gezamenlijk doen.
Ons tempo lag nog steeds op of net onder de 5.00min/km en ik wist bijna zeker dat ik dit tempo niet zou gaan volhouden. Mijn hartslag was al boven de 150 uitgekomen. Ja, ik had één van de beste voorbereidingen sinds jaren meegemaakt, maar zo goed was deze ook weer niet. Ik riep tegen Frank dat het tijd was om te splitsen.
Oké, dan blijf ik mij de 3:30 pacer. Prima! Later!

Ik liet me iets terugzakken, maar daar bleef het ook bij. Ik voelde me verder prima, maar de hartslag moest naar beneden. Bij volgende drinkposten nam ik meer tijd om even tot mezelf te komen, een gel naar binnen te duwen en weer op gang te komen. Dat laatste is in het verleden wel eens anders geweest. Bijna uitgeput een mentale worsteling aangaan om weer in beweging te komen. Daar was nu totaal geen sprake van. Ik kwam moeiteloos weer op gang en dat kwam mede door mijn fantastische Naaikies. Je kunt zeggen wat je wilt over de hedendaagse technologie en de intrede binnen de loopsport. Maar ik heb er profijt van: geen pijnlijke kuiten of kramp. Nee, niets van dit alles. Sterker nog, ik heb nog nooit zulke comfortabele schoenen gehad. Dus waarom zou ik het niet doen?! Kost wat, maar dan heb je ook wat 🙂

De 30 km was inmiddels in de pocket, dus nog maar 12 en een beetje. Ik genoot van de omgeving en het handjevol mensen dat langs de kant van de weg stond aan te moedigen. Het aantal marathon-lopers was aanzienlijk kleiner dan de groep halve marathon-lopers, dus ook een kleinere aanhang. Maar dat zou bij 36 km weer veranderen. Ik kwam namelijk weer op hetzelfde punt uit als bij 15 km. Er was natuurlijk geen halve marathon-loper meer te zien want we waren alweer bijna 2 uur verder.
En ineens, uit het niets stonden daar Nancy, Cok, Sheila en Bob. Zij waren allang gefinisht en zelfs gedoucht. Dus daar stonden ze op kilometer 38 (ongeveer). Ik liet mijn bekende grijns zien en stak mijn armen omhoog. Natuurlijk, alles onder controle.
Nou, het beste was er natuurlijk allang vanaf, maar ik was zeker niet uitgeput.
Ik kreeg hier wel een enorme mentale boost van en zei tegen mezelf dat het einde in zicht was. En dat was ook zo.

Nog een paar bochten en het publiek nam weer flink toe in omvang. De mist had al een tijdje plaatsgemaakt voor een heerlijk najaarszonnetje, wat het gebeuren in Linz nog meer tot een succes maakte.
De laatste bocht naar rechts kwam in zicht en ik voelde de emotie (weer) opkomen. Nummer 27 bijna volbracht. Nog 400 meter en die grijns verscheen weer op mijn gezicht. Ik liep minuten achter Frank die natuurlijk al gefinisht was in een prachtige PR van 3:28: de geweldenaar!

Nog 200 meter en ik kreeg mijn Eliud Kipchoge-momentje: lachend van blijdschap mijn armen omhoog. Alsof ik de wedstrijd zou winnen. Natuurlijk, want het is en blijft een overwinning voor jezelf! De MC pikte dit op en het volume steeg naar een absoluut hoogtepunt. Virtuele High Fives naar iedereen in het publiek.
Weer een GEWELDIG moment en een finish om in te lijsten.
Yes, weer de finish gehaald en niet stuk gegaan in een tijd van 3:35:50.
Trots?
Je moest eens weten.
Frank stond me op te wachten met zijn GoPro en zijn medaille om zijn nek.
Ook hij was in extase. En waarom niet?!

Eenmaal over de eindstreep kwam de ontlading en de emoties namen weer de overhand.
Man, man, man…
We liepen naar de plek waar de anderen ons stonden op te wachten. Kees en Irene kwamen niet veel later ook over de finish en felicitaties werden uitgewisseld. De ouders en broer van Irene waren ook opgedoken. Nadat de successen waren gedeeld, als dan niet via de Social Media, werd niet veel later neergestreken op een terras heerlijk in Linzer Mittag Sonne.
Daar hebben we nog heel lang gezeten voordat we weer richting appartement zouden gaan wandelen. De beentjes waren wel wat stijf gewonden, maar dat boeide totaal niet. Ik – en de overige zeven topper – hadden immers een welverdiende medaille om hun nek hangen.

Later die dag – nadat iedereen zich had opgefrist en tot rust was gekomen – wandelden we naar het noodle-restaurant bij ons in de straat. Irene had ook dit allemaal tot in de puntjes geregeld, dus we konden zo aanschuiven. Heerlijk gegeten en gedronken tijdens de mooie verhalen die uitgewisseld werden.
Met een zeer voldaan gevoel wandelden we rustig via een kleine omweg weer terug naar onze thuisbasis. Er werd koffie gedronken en nog wat anders, maar veel was het niet.
Daarna was het tijd voor een welverdiende nachtrust, want de volgende ochtend zou alweer naar Nederland teruggereden worden.

Maandag – 24 oktober

Dit was de dag dat “mijn Sylvia” 50 lentes zou worden.
Gelukkig had ik vrijaf gekregen zolang we maar op een beetje beschaafde tijd thuis zouden komen.
Natuurlijk regende het weer, maar we maakten eerst een tussenstop bij huize Maltha. Daar werden we hartelijk ontvangen door de vrouw (en schoonmoeder) van Bob. Met heerlijke koffie en een koekje…. het werd een tafel met gebak – genoeg voor twee dagen – konden we onze geweldige marathon-trip in Linz afsluiten.
Vervolgens lieten we Bob achter en reden we met nieuwe energie naar huis. De Spotify playlist werd aangezet en de rit (samen met Nancy en Kees) verliep verder zonder incidenten en om 21.15u waren we eindelijk thuis. Frank bracht Cok en Sheila ook weer veilig thuis, dus missie geslaagd.

Wederom een mooi avontuur.
En ik moet bekennen dat ook deze groep het voor elkaar kreeg om hier een fantastisch weekend van te maken. Helaas kon Hessel er niet bij zijn, maar dat gaan we een volgende keer zeker goed maken!
En welke gaat dat dan worden?

To be continued….

Met hartelijke groet,

Lucien de Konink.