Maratón de Sevilla 2020

Heb jij ook zo’n trek in een beetje winterzon?
Bij mij begint dat al in december. Hele korte dagen, grauw weer, eigenlijk helemaal niets aan. Dus dat gekriebel duurt dan net zo lang tot het moment dat je dan echt weg mag!
Waarom dan niet lekker naar Sevilla?! Lekker temperatuurtje, (bijna) alleen maar zon. Insmeren is eigenlijk al verplicht.
Dus wij hadden (ergens in oktober) besloten om de eerste marathon van 2020 maar eens in Sevilla te gaan lopen. En dat bleek een uitstekende keuze.
Wij – Martin, Hieka, Kees, Kim, Gerard, Ria, Elly, Irene, Marc, Mireille, Anita en ik (Lucien) – waren het er allemaal over eens: “Wat een prachtige stad”. Ikzelf was er nog nooit geweest, laat staan voor een zondagochtend duurloopje van slechts 42,195 km.
In tegenstelling tot voorgaande edities, waar we graag gebruik maakten van appartementen, gingen we nu voor een Marokkaans paleis. Via Airbnb werd een bijzonder fraai pand gehuurd, compleet met elk denkbare voorziening. Dit was dan inclusief dakterras en loungeset. Wat wil je nog meer als Nederlander, die net Dennis en Chiara getrotseerd had en op zoek was naar een beetje lekker weer?!
Beter konden we het ons niet wensen.

Op vrijdag 21 februari streken we (8 personen) dan ook neer in deze Spaanse stad. We maakten er dan ook meteen maar een rustdag van. De overige 4 kwamen met de avondvlucht. Omdat het paleis slechts slaapplekken had voor 8, had Hieka ook een optrekje op de kop getikt via Booking.com op steenworp afstand van ons landgoed. Geen probleem, het paleis had immers ruimte genoeg voor diners en pubquizzen.

Zaterdag 22 februari…
De zaterdag is bijna altijd de dag om naar de Expo te gaan, om vervolgens de benen de broodnodige rust te geven voor de dag erna. Deze Expo bevindt zich op respectabele afstand van onze accommodaties en dat betekende “met het openbaar vervoer”. Normaliter geen enkel probleem aangezien we dit al vaker hadden meegemaakt. Dit keer verliep dat toch net even anders. Martin had namelijk een plattegrond gevonden op Internet van het zeer uitgebreide metronetwerk van Sevilla. Wat hij niet wist was dat de 5 lijnen op zijn printje complete onzin was. Sevilla beschikt namelijk maar over één metrolijn, dus we konden nergens overstappen. Uiteindelijk hebben we wel bijna alle stations gezien. Overigens zien die er allemaal exact hetzelfde uit. Misschien een tip…. ga eens in Moskou een kijkje nemen. Daar kun je tenminste echt hele mooie metrostations bewonderen.
Hier in Sevilla hadden ze waarschijnlijk een (zeer) beperkt budget.
Enfin, ruim 2 uur later hadden we eindelijk de Expo gevonden. Voor de terugweg pakten we gewoon de taxi.
Het startnummer ophalen blijft toch iets bijzonders hebben. Dan weet je dat het de volgende dag echt gaat beginnen. Bij de ingang moet je jezelf al bedwingen om niet te gaan rennen. Het startnummer-afhaalloket is immers altijd helemaal achterin de hal gepositioneerd. Dus “splitsen” en op jacht naar het felbegeerde startnummer. Niet veel later had iedereen zijn/haar papieren inclusief paars regen/windjack. Eigenlijk best mooi! In ieder geval 100x beter dan die rode “Rijnmond-jassen”.
Ik had dit weekend helaas wel een kleine terugval toen ik ineens (niet één maar) twee van die jassen in een Tapas-restaurant zag. Gelukkig waren ze snel uit het zicht, dus mijn bloeddruk en hartslag namen daarna weer normale waarden aan.
Wat de organisatie ook leuk bedacht had was dat je een kreet of eigen naam op je startnummer kon laten printen. Voor Hieka Jager/van Benten (en mij eigenlijk ook) was dit wel een uitkomst aangezien geen enkele Spanjaard haar naam fatsoenlijk kan uitspreken. Zelfs voor menig Nederlander is dit al een struikelblok.
Dus vanaf heden heet zij “Miss Jagger”.

Nadat we de uitgang weer gevonden hadden vielen we in drie groepen uiteen. Een aantal wilde nog even naar de stad, de rest verlangde naar ons dakterras. Dus als de wiedeweerga met de taxi terug naar het Moorse paleis. De rest van de dag gebeurde er niet veel. Marathon-day zou immers de volgende dag al komen, dus de spanning begon bij mij alweer te stijgen.
Die avond werd er (net als op de vrijdag) heerlijk gekookt. Vandaag stond risotto op het menu. Daar zitten alle goede koolhydraten in, sowieso meer dan in een vergelijkbare pastamaaltijd. Weer heerlijk gegeten en dus tijd voor de pubquiz. Er moest namelijk voor wat ontspanning gezorgd worden anders zat iedereen al om 21.00u in zijn/haar kamer om zich mentaal voor te bereiden op dat loopje van morgenochtend. Marc en ik hadden ons in de afgelopen weken druk gemaakt over de pubquiz. Eentje die met zijn tijd was meegegaan, namelijk een Kahoot-quiz. Dit bleek uiteindelijk een prima keuze, want iedereen kon met zijn/haar mobiele telefoon deelnemen.
Zelfs voor de wat ouderen onder ons bleek deze drempel overbrugbaar, dus iedereen kon meegenieten.
Na afloop ging iedereen zich echt mentaal voorbereiden, waardoor voor de meesten het licht om 23.00u uit ging.

Zondag 23 februari…
De dag van de marathon begon als net als de voorgaande dag met een overheerlijk ontbijt. Martin was gebombardeerd tot ontbijt-specialist. Aangezien navigeren hem iets minder goed afgaat, kun je hem beter iets laten doen waar hij echt goed in is. Overigens geldt dat voor de meesten onder ons. Volgens mij hebben ze daar tegenwoordig een mooi woord voor: “talent management”.
Voor de newbies onder ons (Kim, Irene, Gerard en Elly eigenlijk ook) een uitgelezen moment om te observeren hoe “de anderen” dit doen. Iedereen stond toch met veel bewondering te kijken hoe Martin met zoveel passie deze rol vervulde. En volgens mij vond hij het zelf ook steeds leuker worden. Je hoefde hem immers maar één keer uit te leggen waar de bakker en/of Lidl was. Daarna zit het hem in de kunst van de herhaling.
Zo, genoeg daarover.
Oh ja, het was marathon-day en dus uiterlijk half 7 je nest (met tamelijk hard matras) uit. Omdat de afstand tot het startterrein slechts 2 km was, hoefden we gelukkig niet eerst op zoek naar een bus of metro. Nee, alles is namelijk op loopafstand. Ja, ook wij hebben geleerd van onze onvolkomenheden.
De start van dit loopje was om 8.30u, dus lekker vroeg. Om 7.15u de deur uit in de korte broek. Het zonnetje was al op, maar de temperatuur lag rond die tijd nog op een graad of 10. Binnen een kwartier liepen we al in de buurt van het startvak en kon het echte werk gaan beginnen.
De tassen werden ingeleverd om vervolgens nog even naar het toilet te gaan. Geen Athene-taferelen waarbij de rijen zo lang waren dat je de Dixie-lucht niet meer kon ruiken. Binnen 5 minuten was je al aan de beurt om vervolgens met een iets ander grimas weer naar buiten te komen.
Als je voor het bezoek nog niet helemaal wakker was, dan werd dit probleem ook in één klap voor je opgelost.
Anyway, nadat vooral de dames “geweest” waren konden we ons richting het startvak begeven. We hadden allemaal verschillende eindtijden doorgegeven bij de inschrijving. Dit betekende dat we niet in hetzelfde vak zouden starten. Gelukkig waren de Spaanse vrijwilligers redelijk flexibel, waardoor we met minstens 8 in het “grijze” vak konden starten.
Nog even wat selfies maken van de groep en niet veel later klonk het startschot voor een rondje Sevilla.

Gezien de verwachte warmte had ik een singlet aangetrokken. Daardoor kon alles lekker doorwaaien. De eerste twee uur hadden we nog het meeste profijt van de laagstaande zon. Lange schaduwen zorgden er ook voor dat de temperatuur (voorlopig) niet te hoog opliep. Ik had ook een heel arsenaal aan gels meegenomen. Dan zou het toch goed moeten komen, zou je denken!
De eerste 20 km verliepen dus uitstekend. Lekker tempo van 5:10 – 5:20 min/km, bij elke drinkpost een bakkie doen en vooral niet onnodig gaan versnellen. Heuvels waren er niet. Sterker nog: de organisatie claimt de vlakste marathon van Europa te hebben. Dan zouden we toch in de buurt van 2:01:00 moeten komen?! Als ze dat in Berlijn kunnen lopen….
Later bleek de winnaar 2:04 te hebben gelopen, dus snel was het parcours sowieso.
Maar goed, ik had zondag niet de ambitie om zo snel te gaan lopen. Ook aan Martin gevraagd, maar ook hij gaf aan het iets rustiger aan te gaan doen. Hij wil namelijk knallen in Rotterdam.
Zoals gezegd startte ik in startvak grijs. Dit hield in dat Marc, Mireille en Gerard in roze gestart waren. Bij 14 km haalde ik Marc in. Na zijn blessureleed van de afgelopen tijd deed hij er verstandig aan om niet te snel te beginnen. Even een high five en vriendelijke groet en door….
Ik voelde me prima. Na Spijkenisse had ik wel verwacht dat het conditioneel minder zou gaan. Dat bleek mee te vallen. Alleen mijn hartslag liep wat sneller op. Dat was wel een aandachtspunt. Maar ja, het is natuurlijk ook niet normaal om 3 marathons in 12 weken af te werken. Voorlopig ging het goed, dus waarom zou ik me er druk om maken?
Ondertussen naderde ik al het 20 km punt en dat betekende aftellen. De zon liet zich al veelvuldig zien. Mijn shirt en pet bleven droog, maar dat was ook te verklaren. Vocht zou ik sowieso verliezen, maar de vraag was: hoeveel? Ik bleef gedisciplineerd mijn bekers leegdrinken en mijn gels op vaste punten in te nemen. Mijn focus bleef, alleen van de omgeving pikte ik niet zo heel veel op. De warmte begon zo langzamerhand wel invloed te hebben op mijn algehele conditie. Ik bleef langer wandelen bij de drinkposten en besloot al eerder mijn Spotify aan te zetten. De behoefte aan een mentale boost kwam veel eerder dan gedacht. Ik verloor daardoor wel kostbare seconden, maar dat boeide niet.
Het publiek was in ieder geval in grote getale op komen dagen. Voor de Spanjaarden is dit hartje winter, want zij staan met hun winterjas langs de kant van de weg. Voor ons Nederlanders precies het tegenovergestelde.
Ik kreeg het steeds warmer. Weinig tot geen schaduw meer. En als je in de schaduw liep, voelde dat ook niet echt koel meer.

Gelukkig was ik inmiddels het 30 km punt voorbij, dus nog maar 12 km :).
Nou, daar leek wel geen eind aan te komen. De drinkpauzes werden steeds langer en mijn tempo kon ik niet meer vasthouden. Liep ik bij 25 km nog op een schema van 3u:39m, was dat bij 35 km al bijgesteld naar 3u:41m. Maar ik wilde hoe dan ook onder de 3u:45m finishen. Dat heb ik in geheel 2019 ook gedaan, dus waarom nu niet. Ondertussen werd ik bij km 36 bijna omver gelopen door een debiel die zo nodig een paar kinderen een high five moest geven. Hij liep namelijk eerst links van mij en – zonder richting aan te geven – dook hij ineens naar rechts. Ik gaf hem een flinke duw zodat hij bijna viel.
Tja, dan moet je dat ook niet doen… eikel!
En dan nog raar staan te kijken waarom ik dit deed. Echt ongelooflijk!
Maar goed, loslaten en proberen de resterende kilometers te volbrengen. Dat bleek nog moeilijk genoeg.
Het laatste stuk van het parcours bracht ons door het oude centrum van deze hele mooie stad. Veel publiek en een schitterende ambiance. Tenminste, van wat er nog van meekreeg. Mijn Garmin was door de vele gebouwen ook aardig van slag, waardoor ik uiteindelijk op een afstand van 42,8 km zou uitkomen. Daar moet je dus wel op anticiperen anders denk je dat je er al bent. Niet dus!
Uiteindelijk kwam de finish in zicht en probeerde ik nog iets aan mijn loophouding te werken. Veel was daar niet meer van over. Maar ach, wat boeit het! Ik kan straks weer op het terras liggen. Wat een heerlijk vooruitzicht.
De laatste meters en mijn hand ging de lucht in. Hè, hè, ik ben er…. eindelijk.
Ik moest echt even gaan zitten, want ik werd een beetje licht in mijn hoofd. Teveel zout verloren en dat betekende dat mijn hart een stuk harder moest werken. Daar had ik weer geen zin in dus even gestrekt.

Mireille en Gerard waren al over de streep, want ik zag hen al snel staan met hun welverdiende medailles om hun nek. Er werd geknuffeld en felicitaties werden uitgedeeld. Daarna ben ik eventjes gaan liggen, want ik trok het even niet meer.
Na een minuut of 10 vond ik het wel weer welletjes. Even bellen met het thuisfront. Altijd fijn om hun stem te horen. Vervolgens weer even terug naar de finish om o.a. Kim op te wachten. Dat hadden we namelijk al weken van tevoren afgesproken, dus daar zou ik me aan houden.
Kim had de ambitie uitgesproken om haar tweede marathon ooit binnen de 4 uur te volbrengen. Dat moesten we toch iets nuanceren aangezien haar trainingsschema niet echt ideaal bleek. Maar goed, je kunt het natuurlijk altijd proberen!
Dat ze uiteindelijk in 4u:09m finisht en haar pr met 15 minuten verpulvert, zegt ook veel over haar doorzettingsvermogen. Echt super knap gedaan!
En als we het dan toch over knappe prestaties hebben, dan verwijs ik jullie ook graag even naar de tijden van Gerard en Irene. Gerard liep maar liefst 4 minuten van beste tijd af en kwam na 3u:34m al over de streep. En dat onder deze omstandigheden. Echt heel erg goed gedaan!
Irene had Martin als haas meegenomen, wat voor beiden goed uitpakten. Martin blies zich eens niet op en Irene liep ook sneller dan ooit en wel in een zeer verdienstelijke 4u:02m. Heerlijk om mee thuis te komen, niet waar?!

Daarna druppelden de anderen ook binnen en konden we op zoek naar een plek om even bij te komen. Vervolgens konden we terug naar onze accommodatie om te gaan douchen en de rest van de middag niet veel meer te gaan doen. Een aantal wilde toch nog eerst even een terrasje pakken, ik hield het voor gezien. Mijn lijf wilde maar één ding: rust!

Die avond gingen we lekker uiteten in één van de talloze tapas restaurants. Heerlijk gegeten, maar daarna ging wel zo langzamerhand het licht uit bij velen.
We moesten immers ook nog even 2 km teruglopen en dat betekende voor een aantal toch echt strompelen. Maar ach…. een beetje spierpijn 😉
Uiteindelijk wisten we ook deze afstand te overbruggen en konden we eindelijk ons bed in. Het was mooi geweest.

Maandag 24 februari…
Na een onrustige nacht – de spieren werkten niet helemaal mee op een hard matras – wederom een heerlijk ontbijt. Martin was weer eerder opgestaan om de croissants en andere lekkernijen te halen. Vandaag stond in het teken van cultureel doen en shoppen. De groep ging in zijn geheel naar Real Alcazar, waarna we ons splitsten in drie groepen. De rest van de dag bestond voor mij vooral uit het bezoeken van terrassen waar je lekkere cappuccino kon drinken of tapas kon eten. Dat lukte ons best aardig.
Om 18.30u zouden we nog naar een voorstelling van Casa de Flamenco gaan. Dit was een voorstelling van professionele flamenco-dansers, zangers en een gitarist. Ik heb echt mijn ogen uit zitten kijken. Wat een passie en energie kwam daar van af zeg! Niet normaal!
Marc had dit toch weer goed geregeld en met een voldaan gevoel gingen we op weg naar een geschikt restaurant. Deze was heel snel gevonden en daar werd dus neergestreken.
Wederom heerlijk gegeten, alleen moesten we een beetje lang wachten op Kees. Hij beweerde dat het veel te lang duurde voordat zijn gerecht werd geserveerd.
De rest zat allang te smullen van zijn/haar gekozen tapas. Wij laten het er maar bij….
Oh ja, de sangria was ook zo op. Erg lekker!
Eenmaal weer terug in ons paleis werd nog wat gebabbeld over de marathon en over Corona…. bier!

Dinsdag 25 februari…
Ja, alweer naar huis!
Niets was minder aanlokkelijk dan de terugvlucht naar Nederland. Natuurlijk wilde iedereen zijn/haar geliefden weer zien, maar het verschil in weertype maakte dit bepaald niet makkelijk. Ook vandaag zou er door de stad geslenterd worden. Uitchecken konden we om 11 uur, maar de verhuurster vond het geen enkel probleem om de sleutel tot 17.00u uit te lenen. Geweldig toch?!
Dan hoefden we onze koffers sowieso niet mee te slepen door de stad. De taxi’s werden besteld voor hetzelfde tijdstip, dus we hoefden alleen nog maar op tijd terug te zijn. Dat bleek geen probleem. We waren ook in no time weer op het vliegveld, waarna het wachten kon beginnen.
Onze vlucht bleek helaas vertraagd. Dit kwam door een kapotte ruitenwisser.
Ja, je leest het goed!
Niet voor te stellen. Gewoon even een nieuwe halen bij de Halfords. Hoe moeilijk kan het zijn? Blijkbaar hadden ze dit type niet op voorraad en moest er een ander toestel geregeld worden. Nou ja, het zal wel.
Met 50 minuten vertraging konden we dan eindelijk om 21.20u de lucht in. Tijdens de vlucht probeerde ik nog wat te slapen, maar dat viel nog best tegen. Maar goed, om 00.15u landden we eindelijk op Schiphol en konden we snel naar huis. De laatste knuffels werden uitgedeeld, want het was toch weer een geweldig marathon-avontuur. De newbies gaan zeker een volgende keer weer mee, want van dit soort uitjes kun je toch nooit genoeg krijgen?
Ik in ieder geval niet….
Oh ja, nog één dingetje: tijdens de rit terug naar Delfgauw werden we gewoon overvallen door sneeuwbuien! Een groter contrast kun jij je gewoon niet voorstellen.
Maar goed, iedereen kwam uiteindelijk veilig thuis en ik kon weer gaan slapen…. op mijn eigen zachte matras…. Heerlijk!

Groet,
Lucien de Konink.