7 graden en een flinke kans op regen. Lekker als je op het punt staat af te reizen naar de Russische hoofdstad voor een rondje om het Kremlin.
Maar ach, we hebben voor hetere vuren gestaan. Met “we” bedoel ik Anita Hollemans, Kees Wijsman, Robert en Annemiek van der Gaag, Martin en Erik Westerhof, Marcel en Ulla Taal en ik (Lucien). Lage temperaturen betekenen immers voor mij de kans om te overleven. In dit geval niet oververhit raken. Mijn vorige twee marathons waren namelijk het typische voorbeeld van teveel vocht verliezen als gevolg van de warmte.
Dit keer zou mij dit niet gaan gebeuren. Sterker nog: we hadden extra kleding nodig!
Op vrijdagmiddag 20 september landden wij op luchthaven Sjeremetjevo. Eén van de drie vliegvelden die Moskou kent. Op slechts drie uur vliegen van Schiphol is dit prima te doen als stedentrip. Je moet alleen nog wel even een uurtje in de taxi zitten voordat we bij ons appartement zouden arriveren. Nou het werden er 1 uur en 45 minuten aangezien Moskou één bak ellende is als het gaat om de dagelijkse files. Van vier rijstroken naar één. Je verzint het niet!
Maar ondanks dat hadden we een uitstekende chauffeur die alleen maar op de middelste rijstrook 70 km/u reed, ook al mocht je daar 100 km/u rijden. Maakt niet uit: hij zorgde ervoor dat we op de juiste plek afgezet werden.
Uiteindelijk moesten we zijn bij pand nummer 2, huisnummer 3, toestel 7, verdieping 9, appartement nr. 60. Zo gevonden, hahahaha…. not.
Eenmaal binnen kon ons weekend echt beginnen. Omdat de avond al gevallen was, hadden we toch al trek gekregen. Dus op zoek naar een Russisch restaurant. Via Tripadvisor werd er snel één gevonden. Heerlijk gegeten, maar goedkoop is Moskou zeker niet. Aangezien de Roebel heel erg veel op Monopoly geld lijkt, heb je het ook zo uitgegeven. Niemand maakte er een probleem van, dus waarom zou ik dat wel doen?
Vervolgens richting het Rode Plein om aldaar de prachtige gebouwen uit de verleden tijd inclusief de geweldig mooie Basiliek te fotograferen. Iedereen van onze groep wilde dit vastleggen, dus binnen een half uur had je al honderd foto’s geschoten van deze indrukwekkende gebouwen. En dan heb ik het nog niet eens over het Kremlin. Wat is dat kolossaal zeg, niet normaal!
Nadat we allemaal onze rolletjes hadden vol geschoten, liepen we weer terug naar ons appartement.
We waren er nog geen halve dag en over één ding waren we het al eens: dit is een overweldigende stad.
Enfin, om 10.30u arriveerden we bij de Expo. Iedereen voor zich: startnummer ophalen op vertoon van je medische certificaat (al dan niet vervalst ;)), je shirt ophalen en in mijn geval extra SiS gelletjes voor mijn lange duurloop op zondag. Herr Doctor Robert blijkt hier zeer bedreven in te zijn, v.w.b. de certificaten dan. Op andere vlakken schat ik hem soms toch iets lager in, maar daarover later meer.
Binnen één uur stonden we weer buiten en konden we (nadat we een snelle lunch hadden afgewerkt) weer richting het centrum van de stad. Toch nog een keer via het Rode Plein, maar dan overdag.
En wat blijkt: een complete Chinese invasie! Je vindt ze echt overal. Het lijkt wel een soort verkoudheid waar je maar niet vanaf komt. Maar goed, het is niet anders, dus gewoon accepteren.
De rest van de dag verliep zonder incidenten. “Thuis” in ons appartement werd heerlijk gekookt en er werden pannenkoeken gebakken voor de volgende dag. Daarna deed een ieder zijn of haar ritueel omdat de dag van de marathon nu wel heel erg dichtbij kwam.
Om 22.00u ging het licht uit, want om 05.30u zou de wekker weer gaan. Ik had er heel veel zin in en ook het vertrouwen dat het wel goed zou komen. Mijn pijntjes en kwaaltjes van de afgelopen week hadden inmiddels plaatsgemaakt voor het “wat ga ik morgen aan doen” syndroom. Ik werd er zelfs midden in de nacht wakker van en dat terwijl ik heel snel in slaap was gevallen. De weersvoorspellingen waren nog steeds niet best: 7 graden en kans op regen en wind. In Nederland had het weer zelfs zomerse waarden aangenomen en zag ik foto’s van “vrienden” op FB of Insta voorbij komen die lekker op het strand waren geweest. Wij stuurden ook foto’s rond, maar dan wel in je winterjas met handschoenen aan. Dan moet je ook niet raar opkijken als één van ons een verkoudheid oploopt.
Uiteindelijk besloot ik om mijn thermoshirt wel aan te doen, want dit kun je altijd weer uit doen als je het (te) warm krijgt. Ik draaide me weer om en sliep onrustig tot 5.29u.
Tijd om op te staan!
Ontbijtshake naar binnen geduwd, de extra vitaminepillen werden ingenomen en ook de yoghurt ging erin als koek. Overigens vonden mijn zelfgemaakte pannenkoeken ook gretig aftrek, wat mij voldoening gaf. Ondertussen was het 6.00u geworden. Nog drie kwartier, want we zouden om 6.45u de deur uit gaan richting metrolijn 1. Hardloopschoenen aan, tepels afplakken, startnummer opspelden en vaseline smeren (in willekeurige volgorde). De watervaste pleisters van mij bleven niet plakken, dus ik mocht van Kees zijn tape gebruiken. Deze zaten zo goed, dat ik ze er nog dagen op had kunnen laten zitten.
Om klokslag 6.45u was iedereen klaar. Ulla bleef nog even liggen want zij hoefde pas veel later haar bed uit. Ons stekkie lag namelijk aan het parcours van de marathon op kilometer 18,5.
Zonder enige moeite waren we ruim op tijd bij het Olympisch Stadion Loezjniki. We moesten nog wel even door de “douane” want ook hier werden onze tassen gecontroleerd en gescand. Die Russen zijn echt als de dood voor een terroristische aanslag. Overigens had de organisatie van deze marathon daar op geen enkele manier op bezuinigd. Op elk kruispunt van het parcours stonden namelijk de (sproei) vrachtwagens van de gemeentereiniging geparkeerd. Op deze manier kon geen enkele idioot met slechte bedoelingen het deelnemersveld bereiken. Prima geregeld toch?!
We konden ons omkleden in de catacomben van het stadion. Uitstekend verzorgd omdat er namelijk vele stoelen stonden waarop we voorlopig konden gaan zitten. We waren immers al om 7.30u op locatie, terwijl het startschot pas om 9.00u zou klinken.
Rond 8.15u dan toch maar de kou in. Het regende nog niet, maar de wind ging echt overal doorheen. Ik had een oude trui meegenomen met daar overheen een wegwerp-poncho. De rest had ik geheel ingesmeerd met vaseline. Alles voelde daardoor zeer soepeltjes aan ;).
Nog even naar het toilet. Ik had geluk omdat ik in een “snelle” rij stond. Anderen moesten helaas wat langer wachten. In mijn Dixi lag zelfs een pakje met vochtige billendoekjes. Best handig als je nodig moet en je hebt alleen je poncho mee.
Martin wilde ook een grote boodschap doen, maar was helaas minder fortuinlijk. Toen hij dit vertelde maakte hij ook rare handgebaren. Het leek wel of hij iets van zich af wilde schudden. Nou ja, het zal wel….
De meesten van ons stonden in startvak E. Eric Flaton en Dennis van der Kleij (ja, ook zij waren in Moskou voor de marathon) verdwenen al snel uit het zicht. Anita, Marcel en Robert zouden in vak G starten.
Met nog enkele minuten te gaan werd ineens het Russische volkslied gespeeld. Nou, die kwam wel even binnen! De geluidskwaliteit van de speakers was fenomenaal, dus je kon het volkslied van begin tot eind ook voelen in plaats van alleen aanhoren.
Voor de slechthorenden onder ons is dat echt een uitkomst. Bij mij zorgde dit met name voor een verhoogde hartslag. Iets wat ik nu juist wilde voorkomen tijdens dit rondje van 42 kilometer en 195 meter.
Anyway, ik vertrouwde erop dat dit wel goed zou komen.
Kort daarop konden we eindelijk van start. Mijn spieren konden namelijk wel wat extra doorbloeding gebruiken.
Ja hoor, daar gaan we weer…
Ik bedoel hiermee dat de gebroeders Westerhof direct uit de startblokken schoten, gevolgd door Kees. Die had de afgelopen weken ook zo lekker gelopen, dus over hem maakte ik me geen zorgen. Erik had zijn slechtste voorbereiding ooit meegemaakt in de aanloop naar deze marathon. Daarom zou hij achter de pacer van 3u45 gaan aansluiten. Kees daar net voor, want dan kon hij bij elke drinkpost even inhouden en dus weer aansluiten bij de groep. Martin daarentegen was pacer en volger in één. Hij miste alleen nog zo’n vlaggetje boven zijn hoofd. Ook Kees had daar wel ideeën over door achteloos met zijn zakdoek te gaan zwaaien. Iets wat we bij vooral Chinese toeristen vaak terug zagen.
Ondertussen trok ik mijn eigen strijdplan: rustig starten, lekker op hartslag en dus niet boven de 150 bpm uitkomen. Tenminste, minimaal tot 30 km. Daarna maakte het toch allemaal geen ene reet meer uit.
Vlak parcours?!
Nou ja, in het begin heerlijk vlak, goed asfalt en vooral brede wegen. Je kon heel ver vooruit kijken en dat deed ik dan ook. Hartslag op 135 bpm en Erik liep netjes achter de pacer van 3u45. De route bracht ons langs de vele highlights van deze geweldige stad. Ditmaal genoot ik er ook echt van. Ik wilde mij immers sparen voor NYC. Ja, ook die heb ik nog op mijn agenda staan voor dit jaar. Niet omdat het moet, maar…. ach vul zelf maar in.
Omdat de Moskva (zijrivier van de Wolga) dwars door de stad heen loopt, moesten we een aantal keren de brug over. Dit waren redelijk eenvoudige hellinkjes waar ik niet echt zenuwachtig van werd. We hadden immers allemaal Athene 2018 meegemaakt, dus alles wat daarna komt is “peanuts”.
Ondertussen kwam ik bij kilometer 18,5. Daar stonden Ulla en Annemiek ons op te wachten. Aangezien dit punt direct tegenover ons appartement lag, was dit voor mij ook een herkenbaar stuk. Ik hoefde niet te doen alsof, want ik voelde me uitstekend. Dus uitbundig lachen naar de camera en de dames natuurlijk, waarna ik mijn resterende 23,7 km kon vervolgen. Ook zij vonden dat ik er goed uitzag. Altijd fijn, niet waar?!
Niet veel later maakte de route een U-turn, waardoor je de lopers – die al ca 600 meter verder liepen – weer tegenkwam. Eerst zag ik Martin en hij mij ook. Ik vroeg hoe het ging, waarop hij antwoordde: Naah… gaat wel! Ik wist al genoeg. Later bleek dat hij op het schema van 3u25 liep. Met een griepje en enige buikloop achter de rug kan ik me niet voorstellen dat je dan alweer helemaal hersteld bent.
Hij ook niet, maar negeren kan natuurlijk ook!
Ik riep “tot straks”. Daar bedoel ik mee: “Ik haal je na de 30 nog wel in, Martin”.
Even later zag ik Dennis. Kees zag ik niet maar die is nu eenmaal wat korter van stuk. Dus hem over het hoofd zien is daarom ook geen schande. Vlak voor de U-turn zag ik ook de pacer inclusief Erik. Voorlopig hield hij zich dus wel aan zijn eigen afspraak. Good for You!
Halverwege…
Nu al? Mijn Garmin nam het niet zo nauw met de GPS coördinaten en deed het voorkomen dat ik al verder was dan de werkelijkheid. Later bleek dat iedereen daar last van had. Hoge gebouwen en andere verstoringen zorgden ervoor dat ik uiteindelijk 44 km zou lopen i.p.v. de officiële afstand. Maakt niet uit. De tijdwaarneming van de organisatie zou de correcte tijd weergeven na afloop. Vraag maar aan Kees.
Met zijn 3u33….. Daar klopte dus ook al helemaal niets van. Uiteindelijk liep hij 3u48 geloof ik, wat overigens een uitstekende tijd is voor een 65-jarige.
Ondertussen naderde ik het 30 km punt en dat betekent normaliter de inzet van enig verval. In mijn twee voorgaande marathons waren het met name de warmte in combinatie met het vele vochtverlies de oorzaak van het verval. Vandaag was daar geheel NIETS van te merken. Ik bedoel: met 5 graden en af en toe een flinke bui op je kop hoefde ik me geen zorgen te maken om oververhitting.
Robert daarentegen dacht namelijk wel dat hij het warm zou krijgen, dus hij liep gewoon in zijn zomertenue. Nou, dat heeft ie geweten ook. Ik had mijn thermokleding lekker aangetrokken en daar was ik mezelf heel erg dankbaar voor.
Tijd voor een beetje muziek.
Ik loop tijdens een wedstrijd nooit met muziek op mijn hoofd, maar vandaag betekende een uitzondering. Het komt namelijk regelmatig voor dat je in de laatste 10 km een extra boost kunt gebruiken. Zeker als je benen aangeven dat het tijd wordt om even een pauze te nemen. Natuurlijk helpt de cafeïne maar dat is lang niet altijd genoeg. Vandaar dat ik besloten had om mezelf te trakteren op “some really loud music”.
Omdat ik sinds enige tijd de trotse eigenaar ben van een Garmin Fenix 5 Plus, kun je elke willekeurige Spotify playlist (mits je een premium abo hebt) downloaden op je Garmin. Je smartphone kun je dus thuis laten. Hoe cool/vet/chill is dat?!
Ik moest hem alleen nog even “pairen” met mijn Bluetooth oortjes. Na enig gehannus lukte dat ook, dus ik kon me weer focussen op mijn loopje. En ja hoor daar klonken de decibellen door mijn hoofd. Heerlijk!
Het grote voordeel hiervan is dat je echt helemaal niets meer van de omgeving meekrijgt. Ik weet dus ook niet of Annemiek en Ulla mij nog hebben staan toejuichen of schreeuwen. Naderhand heb ik ze ook niet meer daarover gehoord dus het zal wel niet.
Wat je overigens wel meekrijgt is het enthousiasme van de Russisch drinkpost-dames. Die staan me daar toch een partij te juichen en aan te moedigen: Geweldig!!
Mijn complimenten voor de voortreffelijke organisatie.
Daarnaast hoor je een vrouwenstem na elke kilometer: “Lap thirty-five, four minutes and fifty-seven seconds”. In ieder geval veel beter dan wat je uit een gemiddeld navigatiesysteem hoort komen. Ook dit klonk bij mij trouwens als muziek in de oren. Ik was namelijk bezig met een negatieve split, wat inhoudt dat ik aan het versnellen was. Iets wat mij tijdens de marathon normaal gesproken niet meer lukt.
De kramp had dan allang genadeloos toegeslagen. Waar deze nu was? Geen idee!
Mijn hartslag gaf immers nog steeds hele acceptabele waarden aan. Onder de 160 bpm dus dat was goed. Vandaar dat de kramp wegbleef. Geen verzuring, want die komt bij mij pas na de 160 bpm.
Zo zie je maar hoe belangrijk het is om die hartslag in de gaten te houden. Het kan je een heleboel ellende besparen.
Zo voelde het bij mij totaal niet. Kilometer 35 was ik al voorbij en Erik ook. Het was overduidelijk te zien aan hem dat het gebrek aan training zijn tol had geëist. Hij was aan de wandel gegaan want hij kon gewoon niet meer. Een paar kilometers verder zag ik Kees eindelijk. Ondanks dat hij zeer goed had gelopen waren de laatste kilometers net iets te ver voor hem. Gelukkig wandelde hij maar kort en kon hij de finish met opgeheven hoofd passeren.
Het bord met “41” kwam in zicht en ik liep inmiddels in een tempo ruim onder de 5 min/km. Maar ja, ik had Coldplay met “Every teardrop is a Waterfall” aanstaan, dus… daar gaat iedereen toch harder van lopen?!
Ik zag het oranje “Lekker gelopen!” t-shirt van Martin en tikte hem even aan. “Nog een klein stukkie jongen!” schreeuwde ik. Zijn gezicht sprak boekdelen. Hij was helemaal naar de kloten. Het was gewoon op. De finish was gelukkig vlakbij, maar voor hem leken het wel 10 kilometers.
Ik keek hem heel even aan en draaide me weer om.
….. Whoohoooo….. a Waterfall…. every tear…. every tear… is a Waterfall.
De laatste bocht naar rechts en daar was hij: de Finish!
Nog 300 meter. Ik begon te lachen, keek het metersdikke publiek aan en stak mijn vuist omhoog. Wat een geweldig gevoel. Niet stuk gegaan en in 3u46 deze toch weer monsterlijke afstand volbracht. Hoe lekker is dat?!
Ik nam mijn verdiende medaille in ontvangst en wachtte op Martin en Kees. Zij volgden immers op enkele minuten. We vlogen elkaar in de armen en vooral Martin was blij dat de lijdensweg voorbij was. Kees was zichtbaar gelukkig met zijn prestatie en dat versterkte bij mij het gevoel dat ik trots op mezelf kon en mocht zijn. Nummer 20 “in the pocket”.
Bij de voorgaande marathons gaf ik vooral mezelf de schuld dat ik dit mezelf weer had aangedaan. Maar nu was dat anders, heel anders. Ik genoot en niet zo’n beetje ook!
Vooruit kijken dus, maar eerst onze tassen ophalen en warme kleding aandoen. Eenmaal omgekleed liepen we naar het verzamelpunt. We zouden daar namelijk op elkaar wachten tot iedereen er was. Na enige tijd zagen we ook Anita, Marcel, Erik en Robert arriveren.
Blij dat het voorbij was, maar ook trots dat ze het gehaald hadden. Iets wat echt geen vanzelfsprekendheid is.
Later die dag spraken we af in een Italiaans restaurant, waar we elkaars verhalen konden aanhoren. Er werden hele grote pizza’s verorberd en weggespoeld met witte wijn. Daarna vonden we het wel welletjes. Het licht ging letterlijk uit.
Eenmaal in mijn bed doorliep ik mijn marathon op herhaling. En bij kilometer 40 hoorde ik weer “Every tear is a Waterfall……..”
Trusten!
Maandag was de dag van winkelen en sightseeing.
‘s Avonds nog even Keezen, want Kees had ons favoriete bordspel natuurlijk meegenomen.
De volgende dag weer naar huis met een koffer vol fantastische ervaringen en verhalen.
#Moskou #bovenverwachting #geweldig #wereldstad #superfijneloopmaatjes #volgendekeerweer.
поздравления, Люсьен де Конинк
(Groetjes, Lucien de Konink)
