Het begon allemaal op de laatste zondag van 2018.
We hadden net ons rondje gelopen bij de Duivenclub in Nootdorp en zaten grotendeels met lopers uit tempogroep 2 van Lekker gelopen! aan tafel voor een bakkie.
Dat doen we namelijk (bijna) altijd na een rustig duurloopje op de zondagochtend, dus nu ook.
Ria had nog geen roommate voor de NYC Marathon 2019, dus er werd een beroep op mij gedaan.
Of ik nog wat te doen had in het weekend van 3 november.
Ehh…. nou ja…. ik heb dan net Moskou achter de rug en ik zou Mascha Favre ook nog hazen in Amsterdam. Dus eigenlijk kwam het helemaal niet goed uit.
Ik zei dat ik er nog wel over na zou denken.
Een uurtje later was ik thuis en gooide het voorval in de groep.
Ik kreeg een reactie waar ik totaal niet op gerekend had: “Natuurlijk, moet je doen!” Je werkt er tenslotte hard genoeg voor, dus je hebt het verdiend.
Nou, oké dan.
Een zo geschiedde….. ik zou (weer) naar de NYC Marathon gaan. Mijn 1e had ik namelijk in 2005 gelopen. Dit zou dus…. na Rotterdam en Moskou de Grand Final van 2019 worden en tevens de 21e marathon uit mijn hardloopbaan (of is het hardloop-loopbaan?)
Anyway, de afspraak stond!
Bijna 10 maanden later en de trip naar New York stond letterlijk voor de deur. Zonder kleerscheuren Moskou overleefd en in Amsterdam bleef het hazen beperkt tot slechts 16,7km. Het herstel verliep voorspoedig en dat betekende ook “vertrouwen”, veel vertrouwen.
Wij – Ellen, Margreet, Hieka, Carla van Bemmelen, André, Michaël, Eamon, Ria, Ad van Benten en ik – zouden met Rijnmond-reizen naar de Big Apple afreizen. Daarnaast reisden ook Marianne (vrouw van André) en Corynne (vriendin van Ria) mee om ons te voorzien van de nodige support.
Op woensdag stonden we dan met een grote groep rode jassen op Schiphol. Rood, omdat we dan beter herkend zouden worden. Daarnaast zouden de Amerikanen ons dan sneller door de douane loodsen. Met enige tegenzin heb ik die Rijnmond-jas uit begin jaren 80 ook maar aangetrokken (voor één keer dan). Ik voelde me echt een mak schaap in een kudde: vreselijk!
Ik had me al voorgenomen om deze jas in het startvak te doneren aan een zwerver, maar later bedacht ik me dat dat niet zo handig zou zijn.
Je wilt namelijk niet dat een dakloze Amerikaan op een later moment ook voor schut loopt, dus ik heb hem maar weer meegenomen naar huis. Het gevolg was wel dat ik drie jassen ingepakt had voor onze onvergetelijke trip naar NYC.
Geeft niets! Iedere man vertoont zo nu en dan vrouwelijke trekjes. Ik dus ook 😉
Wij zouden daardoor op Marathon-day pas om 05.00u op moeten staan. Kun je nagaan hoe vroeg de rest van de 60.000 lopers hun nest uit moesten. De rest van de woensdag hadden we “vrij”. Een deel bleef bij het hotel, terwijl de anderen de weg naar Manhattan wisten te vinden. Ad, Hieka, André en Marianne waren al een dag eerder gearriveerd, dus zij stonden te trappelen om ons weer te zien.
Donderdagochtend werd om 7.00u !! gestart met een rustige training in de omgeving van het “Cheeseburger in Paradise” Restaurant ofwel Rijnmond Headquarters. De meute werd in drie groepen verdeeld om zoveel als mogelijk met de tempoverschillen van de lopers rekening te houden.
Na een klein uurtje waren we alweer terug en konden we aan het bijzonder uitgebreide ontbijt beginnen. Daar was je ook al gauw een uur mee bezig: Jammie!
Die dag stond ook een boottocht gepland over de Hudson en East river. Vanwege het slechte weer die dag stond het grootste deel van de groep onder een afdak of zocht zijn of haar heil binnen op.
Heb je zo’n mooie rode anti-regen-wind-alles jas, ga je nog onder een afdak staan!
Ik had hem lekker thuis gelaten, dus ik had een excuus om binnen te staan 🙂
De tocht bracht ons langs de geweldige skyline van de even zo geweldige stad. De grauwe achtergrond was een klein smetje, maar dat zou in de dagen erna ruimschoots goedgemaakt worden. We voeren onder zowel de Brooklyn bridge als de Manhattan bridge door richting de Queensboro bridge. Dat was namelijk precies het 25km punt van de marathon.
Zo konden we ons alvast zorgen gaan maken over dit “heuveltje” op Marathon-day.
Terug via dezelfde route en na een klein uurtje stonden we alweer aan wal. Van hieruit was het een kwartiertje lopen naar de Expo. Dat was voor mij toch wel het hoogtepunt van de dag. Startnummer ophalen, verdwalen in de hele grote New Balance – show. Zij hadden namelijk alles uit de kast gehaald om duidelijk te maken dat zij “DE” sponsor zijn van de NYC marathon. Het enthousiasme van de medewerkers kende daar ook al geen grenzen.
Sta je aan de kassa om je extra running gear af te rekenen, wordt er aan je gevraagd of je al eerder deze marathon hebt gelopen. Ik kon bevestigen dat het mijn tweede was.
Nou, dat heb ik geweten!
“WE HAVE A SECOND TIME RUNNER HERE FROM THE NETHERLANDS” klonk het door de hal.
De rest van het complete kassapersoneel knalde daar nog eens met 100 Decibel overheen: WOEHOEHOE!!!
Ik stak mijn arm in de lucht alsof ik de marathon had gewonnen. Er kwam een grijns op mijn gezicht die wel even bleef zitten. Geweldig die sfeer!
Als dat de voorbode ging worden van wat zondag ging komen, dan hoefde ik me geen enkele zorgen te maken, haha….. NOT!
Nadat iedereen van de Lekker gelopen! groep zijn of haar spullen had opgehaald werd er nog even tijd vrij gemaakt voor een paar groepsfoto’s. Het nieuwe Marathon shirt is namelijk van bijzonder mooie kwaliteit. Daar wil je dus wel in gezien worden.
De lunch was inmiddels ook naar binnen gewerkt dus een wandeling over de Highline zou een mooie afsluiting van de middag worden.
Terug naar het hotel zouden we voorlopig niet gaan. We zouden immers naar de musical Tina gaan. Nu ben ik totaal geen musical-fan maar dit wilde ik toch echt niet missen, nota bene op Broadway!
Ik hoefde nergens voor te vrezen want het overtrof al mijn verwachtingen. Wat een spektakelstuk. Allemaal bekende nummers maar op hele originele wijze gebracht: fantastisch!
Met een zeer voldaan gevoel werden we na afloop teruggebracht naar het hotel met bussen. Was ook allemaal geregeld door Rijnmond: toppie!
Dit zou de laatste dag worden van onze trip die helemaal volgepland was met activiteiten. In de ochtend gingen de (meeste) mannen naar de Entrepid. Dit is een vliegdekschip dat in de Tweede Wereldoorlog is gebouwd en ingezet in voornamelijk Azië. De vrouwen (+Eamon) zouden gaan shoppen in Downtown Manhattan. ‘s Middags gingen we met de fiets zowel de Brooklyn Bridge als de Manhattan Bridge over. Dit zorgde voor fenomenale kiekjes, zeker met een strakblauwe lucht als decor. Ik kon er maar geen genoeg van krijgen en heb al mijn rolletjes vol geschoten.
De zaterdag was voor mij de gelegenheid om souvenirs te kopen voor het thuisfront. Het wordt namelijk altijd zeer gewaardeerd als je iets meeneemt en dan maakt het niet uit waar het vandaan komt. De rest van de groep ging naar Central Park voor een wandeling en groepsfoto in en rondom de finish van de marathon. Omdat ik dit in 2005 ook al eens had meegemaakt, had ik besloten om er een winkelochtend van te maken …. en met succes 🙂
In de loop van middag keerden we allen terug naar het hotel, waarna er gestart werd met de echt serieuze zaken. Het was immers de dag voor Marathon-day dus de spanning begon langzamerhand toe te nemen, dus ook bij mij. Moskou lag pas 6 weken achter me, dus het zou pas zondag blijken hoe goed ik hersteld was van deze (ook zeer bijzondere) marathon. Helemaal gerust was ik er ook niet op. Maar ja, dat geldt voor elke marathon. Het maakt niet uit hoe goed je getraind was, de dag van de waarheid bepaalde of je er klaar voor was of niet.
Voor het einde van de middag had ik al mijn spullen al klaargelegd: startnummer opgespeld, pleisters voor de tepels (ja, ook mannen moeten daar voorzichtig mee zijn!) en vaseline voor alles wat je vergeten had af te plakken. Vul zelf maar in waar je dit kan smeren.
Ik kan je vertellen dat zondagochtend de pot nagenoeg leeg was voordat we vertrokken richting Staten Island 😉 Natuurlijk moest er ook een poncho mee en “The Hand”.
“The Hand” was een schuimrubberen hand waarmee je “High Fives” kon geven aan iedereen die zijn hand uitstak tijdens de marathon. Ik had deze de dag ervoor bij de Nike store gekregen omdat ik me daar als VIP had aangemeld. Daarnaast kreeg ik ook nog eens een koeienbel en een hoorn plus confetti. Die attributen heb ik maar thuis gelaten want dat past allemaal niet meer in mijn tassie.
Natuurlijk werden we ‘s avonds getrakteerd op een pastaparty, wat inhield dat we nog eens even lekker koolhydraten konden stapelen in het “Cheeseburger in Paradise” Restaurant. Na afloop trok iedereen zich terug en deed zijn of haar ritueel voor de dag die ging komen. Bij mij ging om 21.30u het licht uit.
En ik heb toch lekker geslapen!
Een wekker zetten heeft bij mij geen enkele zin. Ik word toch wel wakker voordat hij afgaat. Zeker als de wintertijd die nacht ook nog eens ingaat. Dit betekende dat het tijdsverschil met Nederland inmiddels was opgelopen tot 6 uur. Lekker hoor een extra uurtje pitten. Of ik uitgerust was? Nou, zo voelde het wel. Dus opgewekt sprong ik (om 05.00u) mijn queensize bed uit en trok mijn hardloopkleren aan. Ria was natuurlijk ook al wakker en begon met hetzelfde ritueel.
Even voor de duidelijkheid: Ria had een “eigen” queensize bed, dus mochten jullie hier vragen over hebben. Bij deze beantwoord 😉
Binnen 20 minuten waren we klaar om te gaan ontbijten. Ik had niet zoveel trek maar ik moest toch wat eten. Lopen op een lege maag is “killing” voor elke langeafstandsloper. Omdat ik pas om 10.10u zou starten, betekende dit een overbrugging van minimaal 5 uur, dus ik moest wel wat eten meenemen richting het startvak. Ik gooide mijn bidon vol met melk en ijsblokjes zodat ik later die ochtend mijn ontbijtshake kon maken. Daarmee had ik voldoende voeding binnen gekregen om mee te starten.
Om 6.50u vertrokken de lopers (zonder supporters) met vier bussen naar Staten Island. Wij hoefden dus niet via de Lincoln tunnel, Manhattan, Queens, Brooklyn en de Verrazano Narrows Bridge. Dit scheelde ons een heel uur. Mooi meegenomen toch?!
Dus lekker de bloedhete bus in. Ja de chauffeur had de airco effe op zomerse waarden ingesteld… the Idiot! Het gevolg was dat bijna iedereen in zijn hemd zat. Nou laat maar, loslaten en focus op datgene wat ons te wachten stond. Dat was namelijk al lastig genoeg.
Na een klein uurtje en toch de nodige file konden we dan eindelijk de bus uit en het startterrein op. Ik zocht eerst een comfortabel plekje op in de zon, zodat ik me rustig kon voorbereiden. Ik zou starten om 10.10u dus ik had op dat moment nog ruim twee uur de tijd. Lekker, geen stress (nou een beetje dan) en dus even gestrekt. Ik nam daarom uitgebreid de tijd om even de mensen, die me het meest dierbaar zijn, op een WhatsApp Videocall te trakteren. En elke keer weer krijgen de emoties direct de overhand. Ja, daar sta je dan op duizenden kilometers van Delfgauw in je eentje jezelf een beetje moed in te praten.
Natuurlijk fantastisch dat dit überhaupt mogelijk is. Ik kreeg er een adrenaline-shot van dat zijn weerga niet kende. Ik voelde me geweldig en dat is zo gebleven tot op de dag van vandaag.
Met uitzondering dan van dat laatste stukje tijdens het duurloopje wat spoedig zou volgen, maar daarover zo meteen meer.
Inmiddels was het 8.45u en ik duwde mijn geprepareerde ontbijtshake naar binnen. Lekker zo’n milkshake zo net voor de marathon. Ik hoefde daarna niet meer te eten en te drinken tot aan de start.
Ik pakte mijn transparante tas in die we van de organisatie op de Expo hadden ontvangen. Mijn gelletjes in mijn flipbelt en natuurlijk “The Hand”. Deze had tot nu toe als billen-protector gediend en zou nu zijn oorspronkelijke functie gaan vervullen namelijk: het geven van High Fives :).
Zo, tas ingeleverd. Nu nog even naar het toilet. Ondanks dat ik mijn darmen al meerdere keren had geleegd voordat we de bus instapten, is het een must dat je ongeveer drie kwartier voor de start toch nog even gaat.
Nou, dat even duurt dan ca. twintig minuten want er staat een klein rijtje lopers voor de Dixies. Niet te geloven. Waarom hebben ze niet, net als in Nederland, die quattro urinoirs? Dan kun je met zijn vieren tegelijkertijd naar andermans en jouw eigen gezeik luisteren!
Dat geeft dan ook nog eens extra capaciteit voor de dames. Maar ja, ik begrijp wel meer dingen niet.
Dus loslaten en rustig je beurt afwachten. Die kwam uiteindelijk en ik ging met een lege blaas (nee, geen grote boodschap dit keer!) richting Wave 2 – Coral E. Eenmaal binnen deed ik mijn poncho uit en mijn oude kleding (Nee, niet de Rijnmond-jas). Ik heb je al uitgelegd waarom.
Niet lang daarna kwam de meute op gang en wandelden we naar het begin van de Verrazano Narrows Bridge. Ik maakte nog even een kort filmpje van mezelf met de meute en zwaaide met “The Hand” naar de camera. Nog net voor de start kon ik hem nog versturen.
Zo, nu is het tijd voor het echte werk. Normaal gun ik mezelf geen tijd voor randzaken, maar op de één of andere manier was ik bijzonder ontspannen. Dat kwam natuurlijk door het recente contact met Nederland. Ik voelde me nog steeds goed.
BOEM, daar klonk het startschot en we waren los…… Ik kwam snel in mijn vertrouwde ritme, weliswaar met mijn misvormde rechterhand, maar daar merkte ik weinig van.
We konden direct aan een klimmetje van 1,5km beginnen, want deze brug had een lengte van 3km. De helling was niet zo stijl dus ik kon met gemak mijn tempo vasthouden zonder dat mijn hartslag de lucht in zou vliegen. Eenmaal halverwege deze bult even genieten van het uitzicht op de fantastische skyline van Manhattan. Het feit dat ik hier na 2005 weer mocht lopen, was toch even een momentje om bij stil te staan. Alles lijkt zo vanzelfsprekend, maar niets is minder waar. De dierbaren die ik sinds (met name) 8 november 2003 had verloren, zorgden weer even voor een brok in mijn keel.
Ik ben nog gezond en kan marathons lopen. Hoe geweldig is dat!!!
Focus Lucien!
Oh ja, ik was een rondje richting Central Park aan het rennen 😉
Ondertussen had ik de Verrazano Narrows bridge achter me gelaten en daar stonden de eerste toeschouwers. Al snel werden het rijen dik en dat veranderde niet meer tot aan de finish. Ongelofelijk die Amerikanen. Je kunt veel van ze vinden, maar enthousiast zijn ze zeker en hoe!
Niet alleen gewone burgers, maar ook politieagenten stonden je luidruchtig toe te juichen. “You GOT This!”
You got what? Nou gewoon: “This!”
Ik nam aan dat ze hiermee bedoelden dat ik alles onder controle had en de finish hoe dan ook zou gaan halen.
Precies, dat had ik me ook voorgenomen. Het zou gaan gebeuren, No matter what!
Op een gegeven ogenblik zag ik in de verte een jongetje van een jaar of zes staan. Hij stak zijn hand uit en hoopte op een high five van één van de bijna 60.000 lopers. Erg vrolijk keek hij (nog) niet.
Ik had met “The Hand” al meerdere klappen uitgedeeld en dat voelde goed. Maar ik bedacht me ook dat ik hier geen 42km mee zou gaan zeulen.
Dus ik stopte bij dat jongetje dat vergezeld was van een nog jonger broertje op de arm van zijn vader. Ik nam afscheid van mijn “Hand” en gaf hem aan het jochie. “Here for you! Enjoy!”
Je had die blik moeten zien van hem en niet te vergeten – zijn vader! Hun dag kon niet meer stuk. Die van mij ook niet meer.
Ik vervolgde mijn avontuur in een comfortabel tempo van 5:15/km. Soms wat sneller en soms wat trager. Dit gebeurde dan met name op de vele hellingen die als vals plat bestempeld waren. Hartslag was goed en geen reden tot ongerustheid. Zo vlogen de kilometers voorbij tot aan kilometer 17. Hoorde ik ineens mijn naam “LUUSJENNNNNN!!!!”
Huh, hoorde ik dat nu goed? Ja, het was toch echt mijn naam. Er heeft namelijk niemand anders dezelfde naam op deze aardkloot, behalve dan die Belgische wielrenner uit vervlogen tijden. Voor de kenners (en ouderen onder ons: Lucien van Impe).
Nee, stonden daar ineens twee (niet één maar twee) buurvrouwen uit “de straat”.
Echt niet normaal! Ik was helemaal flabbergasted.
Wat bleek, dit zijn namelijk ook vriendinnen van Hieka, dus eigenlijk was het een verrassing voor haar en dus niet voor mij. Maar goed, dit neemt niet weg dat ze voor mij niet zouden juichen, integendeel!
Ik gaf een high five met mijn gewone hand, want die misvormde had ik dus niet meer.
Jeezes, wat gebeurt hier allemaal! Ik was nu al benieuwd naar de reactie van Hieka als zij dit punt zou passeren.
Ik keek ze nog even na en kwam daarna weer in mijn bekende trance. De lastigste heuvels zouden nog komen en dat zou niet lang meer duren. Ondertussen zag ik ook iemands IPhone 8 op straat liggen. Jee, je zou je telefoon maar verliezen. Vind hem dan maar eens terug (en dan hopen dat er geen 30.000 lopers overheen gegaan zijn).
Pas een kilometer verder kwam er ineens een jonge vrouw tegen de stroom in rennen met gevaar voor eigen leven. Zij was er dus pas vrij laat achter gekomen dat ze haar levensgeschiedenis had verloren. Die vind je dus echt nooit meer terug. Succes!
Halverwege en in een niet onverdienstelijke tijd: 1u50m.
Niet veel later kwam de beruchte Queensboro Bridge. Een pittige helling met de top op precies 25km. Daarna weer naar beneden richting 1st Avenue. Ik nam kleine stapjes en leunde iets naar voren zodat het niet te veel kracht kostte. Als je op dit punt al moe was, dan had de kramp je echt een serieuze tik uit kunnen delen! Bij mij gebeurde dat niet, want ik had voldoende vocht in mijn lijf en dronk een extra bekertje bij elke drinkpost. Overigens stonden die op elke mijl. Ja, je leest het goed. Niet voor te stellen, maar wel heel erg fijn.
Mijn tempo zakte iets in, maar dat zou ik vrij kort daarna alweer ruimschoots goed gaan maken. Over het hoogtepunt heen nam de zwaartekracht het van me over. Nog één bocht en dan 1st Avenue op. Een oorverdovend lawaai van schreeuwende toeschouwers kwam als een tsunami over je heen. Kippenvel-momentje! Ik krijg het nu weer nu ik dit verslag schrijf. Man man man! Echt niet normaal!
Daarna volgden de lange kilometers richting the Bronx. Met uitzondering van een paar heuveltjes was dit stuk vooral licht dalend, wat goed voor het herstel was. Op deze avenue was ook het 28km punt. Daar stonden de supporters van de Rijnmond groep. Ik moest eerst wel even goed kijken, maar uiteindelijk zag ik ze weer: de rode jassen brigade.
Even een dankbare blik naar links en door naar de finish.
Net als in Moskou – 6 weken eerder – wilde ik met muziek op mijn hoofd lopen. Langs de route was de muziek van de talloze bands zeer welkom, maar nu de laatste fase van deze marathon in aantocht was, wilde ik toch vooral mijn eigen muziek horen.
Dus ik koppelde mijn Jaybird oortjes met mijn geweldige Garmin Fenix 5 Plus en kreeg (figuurlijk) vleugels. En jawel, als eerste “Every tear is a Waterfall” van ColdPlay. Knallen, net als in Moskou. Van dit nummer word ik echt heel blij. Huppekee, op naar kilometer 35. De volgende helling had zich alweer gemeld: Willis Avenue Bridge. Een venijnig dingetje, bleek al snel. Diverse lopers hielden het al voor gezien en waren gaan wandelen of hadden een vervroegde lunchpauze ingelast.
Ik probeerde het te negeren en dat lukte aardig.
Inmiddels had ColdPlay plaats gemaakt voor de Imagine Dragons.
Ja, dit is een band die mij ook keer op keer weet te raken met hun fantastische muziek. Met “Walking the Wire” op mijn hoofd moest ik wel even een traantje wegvegen. Gewoon omdat ik aan het genieten ben van deze trip. Denkend aan de fijne mensen die ik ken, mijn hardloopmaatjes.
Laat ik het volume nog maar even harder zetten…..
Linksaf richting Harlem waarna we nog een keer linksaf via de Madison Avenue Bridge de 5th Avenue op zouden draaien.
Nu volgde een lang stuk, meestal licht dalend, richting Central Park.
Inmiddels hadden steeds meer lopers ervoor gekozen om te gaan wandelen.
Ik dacht daar geen moment aan, want ik voelde me beresterk. Oké, ik begon natuurlijk wel moe te worden, maar de verzuring bleef vooralsnog uit. Want dat zou onherroepelijk kramp betekenen en dus einde wedstrijd.
Ik nam nog een SiS gelletje want ik had er zes meegenomen. Drie voor de eerste 25km, twee met cafeïne voor de laatste 10km en één die ik toch wel zou verliezen onderweg. En dat gebeurde ook! 🙁
Nog even een helling en dan Central Park in. Bijna bij de finish …. of toch niet?
De komende kilometers bleken echt een Heartbreak Hill. Voor degene die ook in Dublin heeft gelopen, weet waarover ik het heb. Er volgden namelijk heuvels die ogenschijnlijk makkelijk te bedwingen zijn, totdat je er zelf op loopt met 37km in de benen!
Godgloeiende….. Eerst een licht steekje in mijn linkerkuit, daarna een vreemde prik in mijn rechterlies.
Als dat maar geen voorbode is van……
Ik paste mijn loopstijl iets aan (voor zover daar nog sprake van was) door mijn knieën minder hoog op te tillen en niet meer op mijn middenvoet te landen. Dit leek te helpen.
Vanaf dat moment was het doorbijten totdat we Central Park weer uitliepen. De drinkposten liet ik links liggen aangezien de laatste gel er nog maar net in bleef zitten.
De eerstvolgende slok water zou op zeker een kotsneiging tot gevolg hebben. Dus dat deed ik dan ook maar niet 😉
De muziek stond nog steeds hard, maar zelfs dan hoorde je het publiek er nog doorheen. Ik had op dat moment “Ten Feet Tall” van Afrojack aanstaan. Boem! Heerlijk! Wat een geweldig nummer is dat toch.
Deze had ik ook gehoord in Amsterdam tijdens mijn “Haas-klusje” voor Mascha en was sindsdien in mijn hoofd blijven hangen.
En weer hoorde ik: “You got this!”, Tuurlijk, I got this! 🙂
Nog één kilometer en het euforisch gevoel kwam op en ging niet meer weg. Het laatste nummer van mijn playlist was “Born this Way” van Lady Gaga. Nou, probeer daar maar eens niet harder van te gaan lopen!
I’m on the right track, baby
I was born this way
And so it is: I was born this way!!!!
De laatste 200m waren aangebroken en ik zag de finish. Ik pakte mijn telefoon uit mijn Flipbelt en begon te filmen. De laatste paar meters en ik draaide me om om een selfie te schieten.
Ik schreeuwde het uit van blijdschap en emotie! YESSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS!!!
Mijn Garmin ging op pauze en ik stopte de opname. Jeezes, heb ik het weer gehaald en ik ben weer niet kapot gegaan. Nou ja, mijn benen vonden het wel welletjes en ik eigenlijk ook wel 😉
Effe zitten…..
Iedere loper werd op de foto gezet en de behulpzame vrijwilligers waren zichtbaar bezorgd om je.
“Are you okay sir?” “Well done”. “You look amazing”. Ik voelde me net een biefstuk dat te lang in de pan had gelegen.
Tenminste, dat was even het gevoel toen ik weer ging opstaan.
Vanaf dat moment heb ik alleen maar met een glimlach op mijn gezicht gelopen.
Man, 3 uur en 45 minuten. Ook nog eens een toptijd gezien het parcours en dat recentelijke loopje in Moskou.
Trotser kon ik niet zijn.
De emoties kregen weer de overhand en ik dacht meteen aan de mensen die me heel erg na aan het hart liggen. Ik voelde me een heel gelukkig mens.
Ik kreeg mijn welverdiende medaille omgehangen. Wat een geweldig mooi plakkaat is dat zeg!
Die doe ik voorlopig niet meer af.
Sterker nog, ik heb hem nu nog om Hahaha 🙂
Even drogen en mijn plastic tasje ophalen met warme kleren. De zon was inmiddels achter de skyscrapers verdwenen dus het koelde snel af. En natuurlijk, weer een heuvel op, maar dan nu wandelend. Lekkah!
Nadat ik me had aangekleed en mijn recovery drink had gedronken, kon ik me begeven naar de uitgang van Central Park. Daar wachtten Angelique en Werner van Rijnmond Reizen me op en ik werd met open armen ontvangen. Heel fijn, maar ik had op dat moment toch liever een paar andere armen om me heen gehad.
Geeft niet, word je een vent van!
Ik zag Jan. Jan? Wie is Jan?
Jan is een hele goede vriend van Margreet die even vanuit Orlando (geloof ik) was komen overvliegen om ook even een stukkie te rennen.
We liepen samen naar de bus en konden eindelijk echt gaan zitten.
Na een uur in de file te hebben gestaan om Manhattan uit te kunnen komen, arriveerden we uiteindelijk in Secaucus, New Jersey.
De anderen zouden later in het hotel arriveren, omdat ze minimaal één Wave achter mij zouden starten. Ik kon dus op mijn gemak gaan douchen en vervolgens lekker op mijn bed gaan liggen.
Ria kwam pas twee uur later de hotelkamer binnen.
Trots met haar prestatie werd er even geknuffeld en de eerste ervaringen uitgewisseld.
Ik had via WhatsApp al ontelbaar veel reacties ontvangen van mijn fans. Wat een heerlijk gevoel! Mensen die zo met je meeleven en je gevolgd hebben via de Tracker van TCSNYCMarathon.
Om 20.00u was iedereen klaar voor de volgende marathon: Koolhydraten en Eiwitten aanvullen en daarna de dansvloer op. We hebben tot laat staan springen (ja, springen) op de muziek van DJ Rijnmond of hoe hij ook heette.
Daarna begonnen mijn kuiten het zwaar te krijgen. Zelfs bier en Bacardi-cola waren geen partij.
Dus om 01.15u ging voor mij het licht uit.
Ik liep rustig naar mijn hotelkamer en genoot na van van mijn prestatie die dag.
Eenmaal op bed dacht ik nog even aan de laatste kilometers……
I’m on the right track, baby
I was born this way
Wat een stad
Wat een trip
Wat een geweldige loopmaatjes
Wat een geweldige support.
Ik ben een gelukkig mens!
Groet,
Lucien de Konink.
