Zomertijd.
Negen uur zondagochtend voelde extra vroeg.
Hoewel niets officieel; was de zomertijd het teken dat blote knieën en armen weer mochten.
Natuurlijk was het veel te fris en terwijl wij twijfelden over jasje-aan-jasje-uit, hield Aad zijn handschoenen verstandig aan en fietste met gebogen rug van tempogroep naar tempogroep.
De loopgroep was groot. We hadden er allemaal zin in. Het voorjaar hing in de lucht. De frisse voorjaarswind waaide ons wakker en al snel was de snelste groep als vrije uitloopgroep de weg kwijt.
KIJK VAN TE VOREN OP DE WEBSITE, schreeuwden we hen na zodat ze nog op tijd de juiste richting te pakken hadden.
De route was heerlijk; We polderden vandaag een 20Km rondje Zoetermeer en de crew schonk thee met voorjaarsschuimpjes “neem vooral”.
Het was de laatste lange duurloop voor velen. Rotterdam lag te wachten en zenuwachtig vroegen velen zich af of ze er klaar voor waren. Natuurlijk was dit het geval.
Bij Du Midi was het een drukste van jewelste en de logistieke koffie-kopjes machine draaide op maximum snelheid.
Wat de reden was van de drukte? Vandaag mochten de koeien bij de naastgelegen bio-boerderij voor het eerst naar buiten. Het kijken naar rennende koeien was blijkbaar erg populair.
De enorme auto file met volgeladen kinderen en buggy’s was zo groot dat de totale extra CO2-fijnstof uitstoot van de bio-boerderij dit jaar verdubbeld was.
Ik was benieuwd, stopte en stond half in de berm.
Ik zag hoe de vrije uitloopkoeien voor het eerst naar buiten mochten.
Onder luid applaus sprongen ze enthousiast naar buiten.
Het felle licht, de frisse wind. Ze genoten, huppelden en loeiden.
Het spektakel was snel voorbij. De meeste bezoekers gingen nog even in de winkel kijken en kochten een paar bio-worsten.
Ik bleef nog even hangen in het weiland genoot na met de koeien.
Toen ze hun eerste zomerrondje in de wei hadden gelopen, schuifelden ze weer voorzichtig naar de warme stal.
Voordat ze de stal in liep stopte de voorste koe ineens, keek mij recht aan en kwam voorzichtig dichtbij.
Ik voelde haar warme adem in mijn gezicht.
Met natte pretogen deelde ze haar gevoelens en fluisterde zachtjes in mijn oor:
“Uiteindelijke zijn we allemaal worsten, maar voorlopig… hebben we weer lekker gelopen.”
Grrh