Overtuigend lente was het in de Meyendelse duinen.
Er werd door bloemen gebloeid en bomen waren optimistisch fris groen.
Ook wij hadden besloten om in de bloei van ons leven dit rondje te gaan doen.
De boswachter was in vol ornaat opvallend aanwezig en een deel van de lopers kwam om onduidelijke reden niet voorbij de slagboom waar hij alles in goede banen leidde.
Na wat vergeefs wachten besloten we ‘te gaan’.
Opvallen veel wandelaars in diepe gesprekken. De pijltjes op onze horloges volgende de uitgezette duinroute en leidde ons van hoogtepunt naar hoogtepunt.
Er was een behoefte aan foto’s.
Een nieuwe loper Alfons, die door zijn vrouw gestuurd was, vond ons wel ok en wij hem ook.
Lucien legde het hele lekkergelopen concept uit. Dat sommige iedere week liepen, maar anderen maar af en toe.
Niets moest.
Het vroege strand was leeg en voelde met tegenwind groot.
De ondergrond was uitdagend afwisselend; van stoffig zand waar we tot onze knieën in wegzakten tot zuigend strandzand dat wilde dat we bleven.
Althans, dat was de mening van onze kuiten.
Ondanks de bewolking was het licht benauwd en wij waren het met elkaar eens dat werkelijke afstanden hier niet van toepassing waren. Het ging om ‘gevoelskilometers’.
‘Minimaal gelijk aan 21 vlakke kilometers’ riep een loper.
‘Minimaal een hele’ riep Martin die de ins- en outs van zijn nieuwe BYD-auto had toegelicht.
Na een walk-through door de zelfbediening kwamen we in terrasstoelen op adem.
Alle schoenen zaten vol zand.
We vroegen voorzichtig aan Alfons of het lopen in onze groep beviel.
Resoluut zonder twijfel: het was gezellig en hij had
Lekkergelopen
Grrh
Ps. Het kan nog net! Klik hier om de enquête in te vullen.
